UpDate..
"ก่อนชีวิตจะจางหาย ภายใต้ฟ้ากว้าง"
By: Chote Vanhakij
@ คลิกที่นี่.. ตอนที่ 1 "ถวิลหาอดีต..." ถึง ตอนที่ 11 "ล่าเก้ง"
@ คลิกที่นี่.. ตอนที่ 21 "ประสาพราน" ถึง ตอนที่ 30 "กะระณียะเมตตสูตร"
@ คลิกที่นี่.. ตอนที่ 31 "ป" ถึง ตอนปัจจุบัน
ตอนที่ 12 "ผีโพง" "ผีเป้า"
ที่จะนำเรื่องผีพวกนี้มาเล่า ก็ต้องท้าวความกันก่อนนะครับ ว่าผมเองแค่..."ถวิลถึงอดีต" ครั้งที่ยังมีป่า มีดง มีเพียงแสงตะเกียง คบไต้ ให้แสงสว่างยามกลางคืน เอามาเขียนทิ้งไว้เป็นบันทึกถึงอดีต ไม่มีจุดประสงค์ให้เชื่องมงาย ให้หวาดกลัว หรือหลอกหลอนกันให้กลัวแต่ประการใด เพราะเรื่องผีนั้น อยู่คู่กับสังคมไทยมาช้านาน.
(และอย่าว่าแต่สังคมไทยเลย สังคมไหน ๆ ศาสนาใด ๆ ในโลก ก็ล้วนมีเรื่องผี เรื่องมารเข้ามาเกี่ยวข้องทั้งนั้น...และความเชื่อก็แน่นแฟ้นพอ ๆ กัน และจะบอกว่างมงาย ก็งมงายพอ ๆ กัน เหมือนเป็นความเชื่อที่ล้างออกไปจากใจมนุษย์ไม่ได้ แม้จะมีวิทยาการสูงส่ง แสงสว่างของไฟฟ้า สว่างไสว มลังเมลือง...ผีก็เหมือนมีอยู่เสมอ...คู่กับผู้คน
แม้อยู่ใจกลางมหานครใหญ่อย่างกรุงเทพฯ ก็ใยมิใช่จะไม่มีผี เพียงแต่ความเชื่อเรื่องผีอาจลดน้อยลง หรือ หาเหตุ ผล มาคัดค้านได้มากขึ้นเพราะความเจริญขึ้นของวิทยาการ และความคิดด้านวิทยาศาสตร์.
ผีมีอยู่ได้ก็เพราะมีคน (คนมีสำนึกเรื่องผี).
ไม่มีคน ก็ไม่มีผี
ไม่มีแสงสว่าง ก็ไม่มีเงา.)
หน้าร้อน ที่บ้านเกิดเดิมของผม...(สมัยก่อนปี พ.ศ.2520 ยังไม่มีไฟฟ้าใช้ ใช้แสงตะเกียงน้ำมันก๊าด หรือโซล่า)...คนอยู่ในวัยฉกรรจ์ หรือวัยทำงาน กินข้าวเย็นกันแล้ว ก็มักไม่ลงเรือนไปเที่ยวไหน ถ้าไม่นั่งคุยกับลูก เมีย ก็มักหางานอดิเรกมาทำ เช่น เหลาคันเบ็ดไว้ไปปักเบ็ด หรือออกหาปลา, สานข้อง, สานแห, สานกระบุง ตะกร้า ฯลฯ แล้วแต่ความชำนาญ.
ส่วนแม่บ้าน ก็มักนั่งปั่นฝ้ายให้เป็นเส้นด้าย เพื่อไว้ใช้ทอผ้า นั่งปะ นั่งชุนเสื้อผ้า(เพราะเสื้อผ้าสำเร็จรูปยังหาได้ยากมากในสมัยนั้น) ไม่ค่อยอยู่ว่างโดยใช้แสงตะเกียงนั่นแหละ เป็นแสงไฟทำงาน....ส่วนครอบครัวใหญ่ ที่มีตา ยาย หรือลุง ป้า พร้อมลูก หลาน อยู่กันหลายคน ก็มักออกมานั่งรับลม ที่ชานบ้าน.
หรือบางคนก็ออกมานั่งกรองแฝก (ถักหญ้าคาให้เป็นตับ ไว้มุงหลังคาบ้าน) นั่งเล่น นั่งคุย เรื่องโน้นบ้าง เรื่องนี้บ้าง ที่ลานดินหน้าบ้าน หน้ากองไฟ พร้อมญาติผู้ใหญ่ที่มีบ้านติด ๆ กัน ยังไม่ขึ้นนอน...
บางทีก็นั่งเผา นั่งจี่ หัวเผือก หัวมันให้ลูก หลาน ที่ค่อนข้างโต และกำลังเล่นกัน อยู่รอบ ๆ นั่นแหละ ไว้กิน เวลาเล่นเหนื่อย.
ถ้าหน้าร้อนข้างขึ้นเดือนหงาย พอหรุบหรู่ ๆ เด็ก ๆ อย่างพวกผมยิ่งสนุก เล่นซ่อนหา เล่นผีหลอก ตามประสาไป...ด้วยไม่มีอะไรเป็นเครื่องบันเทิงเหมือนสมัยนี้ และถ้าวันไหนมีพ่อเฒ่า พ่อจารย์ ที่เคยผ่านเหตุการณ์ต่าง ๆ มาเยอะ ไม่ใช่เฒ่าดอก เฒ่าดาย(คือพูดอะไรไม่เก่ง เล่าเรื่องอะไรก็ไม่สนุก)...มาเล่าเรื่องโน้น นี่ นั่น สู่กันฟัง...!
เด็กพอรู้เดียงสาอย่างพวกผม จะล้อมวงเข้ามาฟังเลย ไม่เล่นซ่อนหากันแล้ว...
สนุกครับ...!!
ค่ำคืนเดือนมืด นั่งล้อมกองไฟ มีเสียงนกฮูกกูกร้องเอาขวัญ เสียงบ่างหวีดร้อง...เรื่องผี เรื่องน่ากลัวอื่นใด มันจึงประทับไว้ในความทรงจำครั้งเด็ก ๆ แม้จะผ่านมาหลายปี ลืมเลือนไปบ้าง ก็ยังเหลือในความทรงจำมากโข โดยจำมาแต่คนเฒ่าที่เล่าให้ฟังไว้แต่ครั้งกระโน้น...ครั้งที่ป่าดง พงพี ยังอุดมสมบูรณ์ด้วยส่ำสัตว์สารพัด, อาถรรพ์ป่ารุนแรง, ความลึกลับดำมืด ที่ไม่มีใครไขปริศนาออก, ไม่สามารถอธิบายได้ด้วยความรู้คนยุคโน้น...มาให้อ่านกัน.
บ้านเกิดเดิม เป็นพื้นที่รอยต่อของสองอารยธรรม คือ อารยธรรมของชาวเหนือของไทยตอนล่าง และอารยธรรมของชาวอีสานตอนบน...จึงมีความรู้จักทั้งสองฝั่งฟากแห่งอารยธรรมซึ่งมีความแตกต่างกันหลายอย่าง เอามาเทียบเคียง.
อย่าง "ผีโพง" ที่เป็นชื่อเรื่อง ทางอีสาน น่าจะเป็น "ผีเป้า" ผีที่ชอบกินของดิบ ของคาว ของสกปรกมากกว่า.
และน่าจะต่างจากผีปอบอยู่มาก ๆ เพราะดูเหมือนผีปอบจะมีฤทธิ์ร้ายกาจกว่า คือ เมื่อเข้าสิงร่างคนที่คนใด ถ้าไม่ครอบงำวิญญาณเดิมไว้ หรือไล่วิญญาณเดิมออกจากร่างแล้วเข้าครอบงำร่าง กินตับไตไส้พุงจนหมด ร่างเดิมตายไป ก็ไปหาร่างใหม่เข้าสิง กินตับไตไส้พุงต่อไป
เอาเรื่องแรกของผีโพง จากอินเทอร์เน็ตไปอ่านก่อนนะครับ ก่อนจะร่ายยาวเรื่อง"ผีโพง" จนเป็นมหากาพย์ ไปสักสี่ ห้าตอนให้อ่านกันแก้เหงา.
1. พ่ออุ๊ยหนานต๋า จตุนาม อายุ 79 ปี บ้านเลขที่ 24 หมู่ที่ 1. ต.เชียงแรง กิ่ง อ.ภูซาง จ.พะเยา.
ให้สัมภาษณ์ นายจิรยุทธ รวมสุข.
ผีโพง อยู่ในคราบร่างของคนธรรมดา แต่เพราะความผิดปกติอย่างใดไม่ทราบ จึงมีภาวะอีกอย่างหนึ่งเป็นผีโพง (คือ ชอบกินของดิบ กินเลือด กินเนื้อ).
มีพระรูปหนึ่ง มีบ้านเดิมครั้งก่อนบวชอยู่ฟากทุ่งนา หลังจากกลับไปเยี่ยมบ้าน พลบค่ำ ก็เดินกลับวัดอีกฟากทุ่งโดยเดินลัดเลาะมาตามคันนา เจอผีโพงกลางทาง ผีโพงก็ถามพระว่า "ไปไหนมา".
พระไม่กล้าตอบว่า "ไปบ้านมา" เพราะกลัวผีโพงฆ่า ก็เลยพูดอ้อม ๆ ว่า "ไปหาของแบบเดียวกันนั่นแหละ"
ผีโพงนึกว่าพวกเดียวกัน ก็ถามต่อว่า "ที่ฝังไว้เมื่อวานหรือ?" และบอกให้พระอยู่รอ.
หลังจากนั้นผีโพง ก็ลงไปขุดศพ(คน) ได้ขาศพมาหนึ่งขา แล้วนำมาทิ้งไว้ตรงหน้าพระ(แสดงว่ามีน้ำใจแบ่งปันเพราะนึกว่าพระเป็นผีโพงเช่นเดียวกับตน)หันรีหันขวาง แล้วบอกว่ายังขาดเครื่องใน เดี๋ยวจะกลับไปเอามาให้.
พระนั้นก็ตกใจ อารามกลัวยกขาศพขึ้นได้ก็แบกใส่บ่า วิ่งเตลิดข้ามทุ่งไปจนถึงวัด พอถึงวัดนึกขึ้นได้ว่าเป็นขาคน(ศพ) ก็เลยขว้างออกไปนอกวัด แต่ขว้างไม่พ้นกำแพงวัด ไปติดอยู่ที่กำแพง ก็ยิ่งตกใจ วิ่งเข้าโบสถ์ตัวสั่นงันงก.
หลังจากนั้น ไม่นานพระก็มรณภาพ เพราะความกลัวมาก ๆ ที่ทางเหนือเรียกว่าขวัญหาย.
เรื่องแรก เป็นอย่างไรครับ?...
Chote Vanhakij
15 กรกฎาคม 2560 เวลา 10:50 น.
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=1880233832297560&id=100009328851456
* * * * *
ตอนที่ 13 "ผีโพง 2"
อธิบายกันชัดเจนไปแล้วนะครับ ระหว่าง ผีเป้า กับ ผีโพง แต่โดยปกติในความคิดผมนั้น ผีเป้า น่าจะเป็นผีผู้ชาย และผีโพง น่าจะเป็นผีผู้หญิง เท่าที่สรุปด้วยความคิดเห็นส่วนตัวนะ.
ยังไม่ต้องบรรยายมากครับ มาอ่านผีโพง เรื่องที่สองต่อกันเลย...!
2. นางอวน ศิริชมภู อายุ 68 ปีเลขที่ 2 หมู่ที่ 11 บ้านป่าอ้อดอนชัย ต.ป่าอ้อดอนชัย อ.เมือง จ.เชียงราย ให้สัมภาษณ์ นายชัชวาล ปัญญาไชย.
(ทั้งนี้ ติดตามได้ในเว็บไซต์ Thai-Floksy.com
ของมหาวิทยาลัยนเรศวร วิทยาเขตสารสนเทศ จังหวัดพะเยา มีข้อมูลเรื่องผีโพง ที่น่าสนใจหลายเรื่อง ตามที่ผมนำมาลงให้อ่าน โดยไม่ได้ขออนุญาต ก็ขออนุญาตผ่านบทความนี้ ด้วยความเคารพครับ).
ผีโพง เวลาออกหากิน จะเอาเด็กเล็กขี่หลังไปด้วย เวลาไปหายายที่บ้าน ยายจะบอกกับเด็กว่า...เวลามาให้บอกยายด้วย เวลามา ก็จะเรียกยาย ว่ามาแล้วเน้อ มาตามพื้นบ้าน มาหากินขี้เลน ขี้โคลนใต้ถุนบ้านยาย ยายก็บอกว่าถ้ามาอีกให้เรียกยายทุกครั้ง
เด็กมันก็จะเรียกทุกครั้ง ยายมาแล้วเน้อ ออกหากินอย่างนี้ประจำ พอผีโพงหากินกลับไปบ้าน...ทีนี้เขาพลิกบันไดบ้านกลับ ผีโพงจำไม่ได้ มันก็มองดูบ้านใช่ บันไดไม่ใช่ วนไป วนมา บ้านใช่ บันไดไม่ใช่จนสว่าง...และทำเป็นแกล้ง กวาดพื้นแกรกกราก เพื่อกลบเกลื่อนความเป็นผีโพง
ส่วนผีโพงดำ เป็นผีผู้หญิง เวลาออกหากินกลางคืน จะเที่ยวหาแต่ผู้ชาย(เหมือนร่านราคะ) เวลาเจอผู้ชาย มันจะชอบจับอวัยวะเพศชายเสมอ และขอบหากินกลางคืน.
3. นายสิงห์คำ ตันรักษา อายุ 66 ปี บ้านเลขที่ 34 หมู่ที่ 11 บ้านป่าอ้อดอนชัย เหมือนคนข้างบน ให้สัมภาษณ์แก่คนคนเดียวกัน เล่าว่า.....
ผีโพงนั้น...แกว่า สมัยก่อน มักจะมีหัวควายแห้ง หรือหัวควายที่เขาเลาะเนื้อออกแล้ว ทิ้งไว้ตามยุ้งข้าว ผีโพงชาย ถ้าไปหาแอ่วสาว มักจะแวะไปแคะหัวควายเหล่านี้กิน พวกหนุ่ม ๆ ที่ไม่เป็นโพง ก็ไปเที่ยวสาวตามปกติ พวกที่เป็นผีโพงก็ไปหากิน ถ้าไม่ได้กินหัวควาย ไปเจอกบ เขียด จับได้ก็ดูดกินเมือกคาวทางปากของกบ เขียด ทิ้งไว้ตามคันนา
ถ้าเราไปทุ่งนาตอนเช้า จะเจอกบ เขียดนอนตาย ซึ่งบางทีกบ เขียด ก็ไม่ได้ตายเอง โดนผีโพงดูดกินไส้ พุง กินกลิ่นคาว หมดแล้วก็ทิ้งไว้...เราไปทุ่งนาตอนเช้า เอากบ เขียดไปย่างกิน ก็ไม่มีพิษอะไร
นี่ก็เรียกว่า ผีโพง.....! ถ้าเราไปหากบ เขียด สมัยนั้นไม่มีไฟฉาย มันจะเห็นผีโพง ออกเป็นแสงสว่างแดงให้เห็น ถ้ามันเห็นมันจะไล่ คนเราก็วิ่งหนี ที่มีคาถาอาคมก็สู้กันไป แต่ถ้าจำหน้ากันได้ว่าเป็นเพื่อนบ้าน ก็กลับมากลับบันไดบ้านเขาเสีย ให้ผีโพงขึ้นบ้านไม่ได้...คนเขาจะได้รู้ว่าเป็น ผีโพง.
.....................................
หลังจากนี้ ก็ขออนุญาต นำเอาข้อเขียน ของ อ.มาลา คำจันทร์ นักเขียนรางวัลซีไรต์ พ.ศ.2534...ซึ่งถือเป็นภูมิปัญญาล้านนาคนหนึ่ง มาขยายต่อ เกี่ยวกับผีโพง เป็นบางเรื่อง บางตอน ซึ่งเท่าที่ทราบท่านศึกษาเกี่ยวกับจารึกภาษาโบราณของท้องถิ่นทางนี้มานาน และด้านนี้โดยเฉพาะ.
ถ้าเอ่ยถึงนาย "เจริญ มาลาโรจน์" น้อยคนที่จะรู้จัก แต่ถ้าบอกตามชื่อที่เขียนว่า มาลา คำจันทร์ คงมีคนรู้จักมากมาย...ผมแนะนำหนังสือท่านเล่มหนึ่งครับ.
"หุบเขากินคน" วรรณกรรมเยาวชน น่าอ่าน อ่านแล้วจินตนาการได้กว้างไกลครับ.
.....................................
สารานุกรมวัฒนธรรมไทยภาคเหนือ เล่าว่า ผีโพง คือ ผีชนิดหนึ่ง ที่สิงอยู่กับคนเพศหญิง (มีหลายท้องที่ว่า สิงอยู่กับคนเพศชาย เช่น ทางอีสาน) กล่าวกันว่าการเป็นผีโพงนั้น มีสาเหตุหลายประการ เช่น สืบมาจากตระกูลของตนเอง...เป็นมาจากเสาเรือน...รับของจากผีโพงมาแล้ว กลายเป็นผีโพงในภายหลัง...เป็นเพราะเกิดแต่กรรมวิบากของตน...เป็นต้น.
#ผีโพงที่เป็นโดยสืบมาจากตระกูลนั้น จะสืบมาจากปู่ ย่า ตา ยาย โดยสืบทอดช่วงละหนึ่งคน โดยแยกเป็นสองสาขา เช่น แม่ที่เป็นผีโพง มีลูก 6 คน ลูก 5 คนจะเป็นคนปกติ จะเป็นผีโพงเพียงคนเดียว และจะสืบต่อไปเรื่อย ถึงหลาน เหลน โหลน กล่าวกันว่าถ้าผู้ติดเชื้อเป็นหญิง จะกลายเป็นผีโพง และหากผู้ติดเชื้อเป็นชายก็จะกลายเป็นผีสือ(ทางอีสานน่าจะเป็นผีกระหัง) คนที่จะเป็นผีโพง หรือผีสือนั้น อายุประมาณ 20 ปีถึงจะเป็น และคนที่เป็นผีนี้ จะเป็นคนขวัญอ่อน ไม่ชอบกินจุก กินจิก เฉื่อยชา ตระหนี่ ชอบเก็บตัว สะอาด ตาโต ใบหน้ามีสีแดงเรื่อ โดยเฉพาะจมูกจะแดงและแดงเรื่อแผ่กระจายเต็มใบหน้า ซึ่งใบหน้าแดงดังกล่าวผีโพงจะแดงกว่าผีกระสือ.
(ขอแทรกความเห็นส่วนตัวไว้หน่อยครับ ลักษณะของอาการเก็บกด หรือเก็บตัวแบบนี้มีกันทุกชาติ ในลักษณะแบบนี้ทางตะวันตกจะเข้าลักษณะของผีดูดเลือดของฝรั่ง คือ กลางวันออกมาโดนแดดไม่ได้ โดนแดดแล้วผิวไหม้ เป็นแผลพุพอง แพ้แสงแดดอย่างรุนแรง มีอาการทางจิต คือ กลางวันเหงาหงอย แต่กลางคืนร่าเริง ซึ่งถ้ามีโอกาสเขียนถึงอีก จะเขียนมาให้อ่าน).
#ผีโพงที่เป็นมาจากเสาเรือน นั่นเพราะเสาเรือนทำมาจากไม้อาถรรพ์(ซึ่งน่าจะทุกภาค ที่มีความเชื่อเกี่ยวกับไม้แบบนี้) คือ.....
1. เสาไม้ตะเคียน
2. ไม้สองนาง คือไม้ต้นเดียวกัน แต่แยกเป็นสองลำตั้งแต่ผิวดิน มีขนาดเท่ากัน คนทำบ้านเห็นว่าง่าย ได้ไม้สองต้นโดยไม่ต้องเสาะหายาก ก็ตัดมาทำ และไม้ที่ว่านี้ มีน้ำมันเยิ้ม
3. เสาที่ใจกลางไม้มีโพรง.
4. เสาที่ทำจากไม้ที่อยู่บนจอมปลวก
5. เสาที่ได้จากไม้งำเงา(มีแสงสะท้อนของตัวเองในน้ำอยู่ตลอด เหมือนไม้สองนาง เพียงแต่ไม่มีต้นคู่) คือ ขึ้นอยู่ใกล้น้ำ (คติทางบ้านผม ไม้ชนิดนี้ มีนางไม้รักษา และถ้าล้มจมลงในน้ำวังไหน คนที่ไม่มีวิชาทางน้ำ หรือคาถาอาคมดีจะไม่กล้าลงหาปลา หรือลงเล่นน้ำ...เพราะเชื่อว่า นางไม้นี้จะกลายเป็น รากษส...ผีเสื้อน้ำ คอยจับเอาคนชะตาขาดไปเป็นเหยื่อ โดยทำให้จมน้ำตาย)
(แทรก...มติส่วนตัว ข้อ 1,2 ไม่วิจารณ์ครับ...ส่วนข้อ 3,4 น่าจะมีเชื้อโรคบางอย่างติดมากับไม้ ทำให้เกิดโรคกับคนในบ้าน จนมีอาการผิดปกติ ส่วนข้อ 5 น่าจะเป็นแค่ความเชื่อ).
โบราณเชื่อว่า เสาทั้งห้าประเภทนี้มีผีสิงอยู่ และอาจเข้าสิงสมาชิกในเรือนที่ขวัญอ่อนแล้วกลายเป็นผีโพงไป
#เป็นเพราะรับของมาจากผีโพง คตินี้มีความเชื่อในเรื่องเช่นเดียวกันกับผีปอบ และผีฟ้า...เช่น กรณีที่มีคนไปพบผีโพง แล้วผีโพงขอร้องไม่ให้บอกแก่คนอื่น และได้มอบของมีค่าให้เพื่อเป็นค่าปิดปาก(ซึ่งจะกลายเป็นดิน หรือก้อนขี้ควายในเวลาต่อมา...น่าจะด้วยอำนาจการสะกดจิต(ภาษาทางบ้านเกิด เรียกว่าเลือมตา,เลียมตา...แต่ไม่ใช่บังตา)) แต่ผู้รับของรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับผีโพงไม่ได้ และผีโพงตนเดิมที่มีคนรู้แล้วจะมีอายุอยู่ได้ไม่เกิน 1 ปีก็จะตาย และคนที่รับของและไปพบผีโพงนั้นจะกลายเป็นผีโพงสืบต่อแทน
#เป็นเพราะวิบากกรรม คือ เกิดจากคนที่เคยทำบุญตักบาตรด้วยของสด ดิบ ที่เป็นเนื้อสัตว์ดิบ หรือของคาว บูด เน่า(ตรงนี้ มีคติเกี่ยวกับพุทธศาสนา เพราะผิดวินัยของพระที่จะรับ คนเฒ่า คนแก่ เลยสอนเป็นคติสอนใจมากกว่า ว่าอย่าทำบุญ หรือกลั่นแกล้งพระ) หากเกิดในชาติต่อไปก็จะเป็นผีโพง หรือผีสือ ตามที่ตัวเองมีเพศ
เล่ารายละเอียดมาพอสมควร ก็ขอสรุป ไว้ว่า ผีโพงชอบกินของคาว เช่น คาวเลือด คาวปลา แต่ที่ชอบมากที่สุดคือคาวจากเขียด หรือกบ(แปลกที่ว่า ไม่เคยเห็นว่าเคยกินคางคก คงเพราะเป็นพิษหรืออย่างไรไม่ทราบ)...เล่ากันว่าใครเป็นผีโพง...ในตอนกลางวันให้สังเกตดูที่จมูก ซึ่งจมูกของคนที่เป็นผีโพงถ้าดูไกล ๆ จะเป็นสีแดง และถ้าดูใกล้ ๆ จะมีเส้นเลือดสีแดงไหลผ่าน เป็นสีสดใสจนมองเห็นได้ชัดเจน.
จะมาต่อครับ...อดใจอีกนิด.....!
Chote Vanhakij
16 กรกฎาคม 2560 เวลา 17:20 น.
คลิกที่นี่..อ่านคอมเม้นท์ใต้บทความครับ
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=1881156255538651&id=100009328851456
* * * * *
ตอนที่ 14 "ผีโพง 3"
ในสมัยที่เรื่องลึกลับในป่าดงพงไพรยังเข้มขลัง ความเชื่อยังแน่นแฟ้น ความหวาดกลัวยังฝังลึกในมโนสำนึกนั้น...เรื่องแบบนี้ ไม่ใช่ว่าจะไม่มีหรือจะเป็นไปไม่ได้.
แม้ผมเอง จะนำมาเขียนให้อ่านแบบเข้าใจง่าย ๆ พร้อมแทรกความคิดเห็นส่วนตัวแทรกไว้ เพื่อให้มองเห็นความจริงอีกด้าน สอดแทรกสุนทรียคติ, ธรรมะ, และเหตุ ผลอื่น ๆ ที่พอจะใส่เข้าไปในเนื้อเรื่องได้ โดยให้กลมกลืนไปกับเนื้อเรื่อง...แต่บางอย่างก็ยังยากที่จะอธิบาย...ด้วยคนอ่านในชั้นหลัง ก็มีความรู้สึกต่างยุค ต่างสมัย ไม่กลมกลืนไปกับเรื่องที่เล่า เพราะห่างไกลทางด้านความรู้สึก
แต่ก็ไม่รู้สึกแปลกหรือจะต้องเสียใจอะไร ด้วยตั้งใจว่าเขียนเล่าทิ้งไว้บอกถึงยุคสมัยหนึ่ง ให้คนในยุคสมัยต่อ ๆ ไปได้อ่าน ได้รับรู้ความรู้สึก ทัศนคติ และความเข้าใจในยุคนั้น ๆ
แม่ผมเอง...! บ้านเดิมอยู่ต่างอำเภอ ฐานะทางบ้านตอนนั้น ดีกว่าฐานะทางข้างฝ่ายพ่อ ติดตามพ่อมาอยู่ที่อำเภอนี้ เพราะสมัยนั้น พ่อติดตามคณะค้าขายควาย ไปค้าขาย และเทียวไปค้า ไปขายบ่อย ๆ จนเกิดความคุ้นเคย และชินสายตากับคนถิ่นนั้น...แม่(ท่านเล่าให้ฟังเอง ตั้งแต่ผมจำความความได้) บอกว่าพ่อเป็นหนุ่มรูปหล่อ แต่นิสัยดี คือ ไม่ก้าวร้าว นักเลง และเป็นคนไม่ชอบเอาเปรียบคนอื่น ซึ่งต่างจากคนในคาราวานค้าควายคนอื่น ที่จะต้องห้าวหาญ นิสัยกล้าได้กล้าเสีย นักเลง และอะไรก็ได้...ที่เป็นเรื่องของลูกผู้ชาย ด้วยต้องต้อนฝูงควายไปขายต่างถิ่น แม้จะใกล้อำเภอกัน.
ก็ต้องคอยป้องกัน เสือ(เสือจริง ๆ) และเสือคน(โจร)ที่คอยจะจ้องมาปล้น วัว ควาย เอาไปกิน หรือแย่งเอาไปค้าขายเอง...เพราะฉะนั้น พ่อ...ในความรู้สึกของแม่ จึงต้องตา ต้องใจ จนถึงกับทอดสะพานใจให้(หม่าย...ภาษาถิ่น)...จนพ่อเองรู้สึกได้ และให้ญาติผู้ใหญ่มาสู่ขอตามธรรมเนียม ก่อนจะย้ายตามพ่อมาทำมาหากินยังอีกอำเภอตามพ่อ.
ผมเอามาเขียนถึงทำไม?.
เอามาเขียนถึงเพราะวัฒนธรรม ที่แตกต่างของสองอำเภอนั่นแหละ...! ที่จะเอามาเขียนถึง.
แม่เป็นคนถือผีเชื้อตามบรรพบุรุษ และแม้แต่ย้ายบ้านมาแล้ว ก็ยังนับถือผีเชื้อเพื่อเป็นเครื่องปกปักรักษาตัวเอง ด้วยต้องย้ายมาอยู่ต่างถิ่นตามพ่อ และเอาผีเชื้อที่ว่านี้ไปฝากไว้กับศาลปู่ตา(ศาลเทพารักษ์ใหญ่ ของหมู่บ้าน ศาลใต้) และนับถือสืบมาจนทุกวันนี้...แม้จะนับถือพุทธศาสนา และเข้าวัดทำบุญ ทุกวันพระ วันโกน และวันที่มีงานต่าง ๆ ของทางวัดอยู่เสมอก็ตาม
ส่วนปู่ เคยบวชเป็นพระภิกษุหลายพรรษา ท่องเที่ยวไปหลายที่สมัยป่าดงยงคงมืดทึบดุจป่าแต่บรรพกาล...ก่อนสึกออกมามีครอบครัว (เคยถูกเกณฑ์เป็นทหารช่วยรบ ครั้งสงครามปราบฮ่อ ไปรบถึงเชียงตุง)และย้ายมาตั้งรกรากที่บ้านนี้ และพ่อก็สืบทอดความนับถือพระพุทธศาสนาและคาถาอาคมผ่านมาทางปู่ แม้จะไม่เคยบวชเลย แต่เพราะต้องเดินทางในดง และใช้ชีวิตในสมัยนั้นตามความเชื่อ....ก็ต้องเรียนรู้สิ่งเหล่านี้ไว้ป้องกันตัว.
มาเข้าเรื่องกันครับ.......สาเหตุอีกสาเหตุหนึ่งที่จะทำให้คนเป็นผีโพง ที่ อ.มาลา คำจันทร์ ท่านไม่ได้นำมาเขียนถึงในบทที่แล้วไงครับ......
...................................
อักขระมนต์ คือ รหัสยะอักขระ(กุญแจ) ที่จะไขเข้าสู่พลังงานรอบข้าง(จะเป็นพลังอะไรก็แล้วแต่...!)ที่บุคคลคนนั้น ได้โอมอ่าน หรือสวดท่องออกจากปากแล้ว สามารถอธิษฐานนำเอาพลังงานที่อยู่รอบข้างมาสร้างสภาวะใด สภาวะหนึ่งให้เป็นไปตามปรารถนา มากน้อย ตามแต่อักขระมนต์ และผู้นั้นจะเข้าถึงสภาวะนั้น ในขณะนั้น จะโน้มนำให้เป็นไปได้
บางคนสามารถเปลี่ยนธาตุสี่ให้เป็นไปตามปรารถนา(คือแปลงร่างได้)...บางคนถึงขนาดเปลี่ยนแปลงมิติที่อยู่รอบข้างให้เป็นมิติอื่น (คือ หายตัวได้ เหาะได้ ดำดินได้)...ซึ่งเกินที่มนุษย์ธรรมดาจะทำให้เป็นไปได้...แต่คนที่มีพลังจิตสูง (คือ ถึงแม้ไม่มีมนต์ใช้อำนาจสมาธิล้วน ๆ (พลังจิต)ก็อาจบันดาลได้ตามปรารถนา)...แต่บางคนอาจต้องอ่านมนต์ ท่องคาถาเพื่อเปิดประตูมิตินำเอาพลังงานอื่นมาเสริม.
เดิม เมื่อยังไม่มีคนค้นพบ ก็ไม่มีอะไร แต่ถ้ามีคนค้นพบ ด้วยความกดดันบีบคั้น ด้วยการแสวงหา หรือด้วยการบำเพ็ญสมาธิขั้นสูงแล้วพบเข้า...
เช่น พรานป่าโดนสัตว์ป่าทำร้าย ขณะที่จะสลบ เกิดนึกถึงสิ่งใดสิ่งหนึ่ง แล้วรอดมาได้ สิ่งนั้นก็จะเป็นมนต์ แต่เป็นมนต์ข้างต่ำ
นักบวชที่เป็นมิจฉาทิฏฐิ บำเพ็ญสมาธิ แล้วพบรหัสยะอักขระเข้า อักขระนั้นก็จะเป็นอักขระมนต์ (ไสยดำ มนต์ดำ).
หรือนักบวช ผู้มีจิตปราศจากกิเลส สรรเสริญคุณของศาสดาของตนอยู่ มีจิตสงบ เข้าถึงพลังงานใด อักขระนั้น ก็จะเป็นอักขระมนต์(ไสยขาว มนต์ขาว).
ทำไม?....
นี่แหละครับ...ที่จะบอก เมื่อบุคคลผู้เข้าถึงภาวะแบบนี้(ในศาสนาพราหมณ์ หรือ รหัสยะลัทธิทั้งหลาย)...สิ้นชีพไป ท่านทั้งหลายก็จะเป็นอาจารย์ต้นมนต์(ปรมาจารย์) ที่จะคอยส่งพลังงานให้ลูกศิษย์ ที่นำเอามนต์ไปใช้ ให้เกิดความขลัง หรือศักดิ์สิทธิ์ คนที่เป็นศิษย์จึงต้องเซ่นสรวง บูชาแด่บุรพาจารย์ จะด้วยเนื้อ เลือด หรือข้าวตอก ขนม ข้าวต้ม ดอกไม้.....
หรือด้วยของที่คิดว่าเหมาะแก่ผู้มีศีลสะอาด เช่น ของหอม ธูป เทียน ดอกไม้ก็แล้วแต่ที่บุรพาจารย์สั่งไว้.
ยังไง?.....
คนที่จะเรียนไสยศาสตร์ จะรู้กันโดยทั่วไปว่า จะมีข้อห้ามกำกับไว้เสมอ เมื่อเวลาเรียนมนต์กับอาจารย์ (ไสยดำ ไม่ใช่ไสยขาว) และห้ามเป็นคำขาด ห้ามล่วงละเมิดตลอดชีวิต (เช่น ห้ามด่าพ่อ แม่คนอื่น, ห้ามเป็นชู้ผิดลูก ผิดเมียคนอื่น ฯลฯ) ถ้าล่วงละเมิด นอกจากจะทำให้มนต์สิ้นความศักดิ์สิทธิ์แล้ว ยังจะทำให้มนต์นั้น เข้าตัว กลับมาทำร้ายตัวเอง อย่างดีก็คลุ้มคลั่ง เสียสติ หลง ๆ ลืม ๆ.
#อย่างกลาง กลายเป็น "ผีโพง" ครึ่งคน ครึ่งผี มีภาวะที่กลืนไม่เข้า คลายไม่ออก เช่นที่เขียนถึง.
อย่างร้าย โดนต้นมนต์เข้าสิงจนกลายเป็น "ผีปอบ" ซึ่งทางอีสาน ถือว่าร้ายแรงที่สุด.
#และนี่คือที่มาของ "ผีโพง" ทางอีสาน.
...............................
คนโบราณ มักจะมีคาถา อาคม มีมนต์ป้องกันตัวทุกคน เพราะต้องเดินทางผ่านป่าดง ด้วยการเดินเท้า...มีมาก มีน้อย แล้วแต่ความจำเป็นและวิริยะอุตสาหะ ถ้าใครรู้ตัวว่ารักษาไม่ได้ ก็ไปคืนมนต์กับอาจารย์ ก็จบไป ไม่มีอะไร....
แต่รักษาไม่ได้ ละเมิดข้อห้าม ก็กลายเป็น "ผีโพง" ไป
และ ผีโพงนี้ มีฤทธิ์สะกดจิตตามที่เขียนมาแล้ว.
ฟังเรื่องเล่านะครับ.......
ผีโพง จะออกหากินตอนกลางคืน โดยมากจะเป็นคืนข้างแรม ที่เรียกกันว่าเดือนมืด เวลาที่ออกหากินคือหลังเที่ยงคืนไปแล้ว เมื่อแน่ใจว่าทุกคน ทุกบ้านเข้านอนกันหมดแล้ว โดยเว้นระยะ 7 วัน 15 วัน (บางคนเฒ่าเล่าว่า ไม่มีระยะเวลาแน่นอน)...หญิงที่เป็นผีโพงนั้น เมื่อถึงเวลาแล้วก็จะทนอยู่ไม่ได้ต้องออกไปหากิน
แม้สาวผีโพงที่นั่งคุยกับคนรักอยู่ เมื่อถึงเวลาและคนรักเผลอ ก็จะเอาคนโท หรือหมอน เป็นต้น มาตั้งแล้วเอาผ้าคลุมสะกดจิตให้เห็นเป็นตนเอง แล้วก็ออกไปหากิน
ผีโพงที่นอนอยู่กับสามี ก็จะเอาเสื่อ เอาหมอนมาพรางแทนตน แล้วออกไปหากินเสมอ เมื่อจะให้มีแสงที่จมูก ผีโพงจะเอาจมูกถูกับหัวบันได 3 ครั้ง ถูกับลูกบันได 3 ครั้ง และถูกับเสาบันได 3 ครั้ง (บ้างก็ว่าถูกับเสาเรือน)...พอมีแสงแล้ว ก็จะออกไปหากินตามทุ่งนา ฤดูที่ออกหากินบ่อย คือ ฤดูฝน โดยเฉพาะคืนที่ฝนตกปรอย ๆ.
หนุ่มห้าวคนหนึ่ง กลางดึกไปหาปลา เห็นแสงไฟวูบวาบ ก็รู้ว่าเป็นผีโพง...เดินเข้าไปดู...เห็นว่าเป็นผีสาว จึงขู่ว่าต้องยอมให้ตัวเองร่วมเพศด้วย หากไม่ยอม จะเอาเรื่องที่สาวนั้นเป็นผีโพง ไปบอกแก่คนอื่น.
ผีโพงสาว ก็ต้องยอมตาม...
เมื่อหนุ่มห้าว ทำตามใจตัวเองเสร็จ ก็กลับบ้าน ไปอาบน้ำนอนด้วยความสุขใจ.
พอรุ่งขึ้น ก็อยากไปดูที่เกิดเหตุเพื่อย้ำความอิ่มเอมใจ พบว่าริมคันนาที่ตนเองร่วมเพศกับผีโพงสาว มีร่องรอยเตียนราบ...และรูปูข้างคันนาเนียนเรียบและเป็นมันผิดปกติ....
???????????????????
โดนผีโพงสาว สะกดจิตให้ฟัดกับรูปูที่ข้างคันนาเสียแล้ว.........
Chote Vanhakij
17 กรกฎาคม 2560 เวลา 21:18 น.
คลิกที่นี่..อ่านคอมเม้นท์ใต้บทความครับ
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=1881936498793960&id=100009328851456
* * * * *
ตอนที่ 15 "ผีโพง 4"
คนที่ชอบเรื่องป่า ก็อดใจรอหน่อยนะครับ ข้อมูลเรื่องเล่าที่จดจำมาจากคนเฒ่าครั้งกระโน้นมันเยอะแยะ พอเขียนเรื่องนี้ ก็นึกถึงเรื่องโน้น ความทรงจำผุดออกมาได้เรื่อย ๆ เหมือนกับได้ทบทวนความจำ ที่มันแทบจะฝังกับอดีตไปแล้ว เพราะว่าจากถิ่นนั้นมาเสียนาน 20 ปี...ถึงได้กลับไปถิ่นเกิด.
การเป็นเด็กอยู่บ้านป่า ที่มีภูเขาสูงล้อมรอบทุกด้าน มีทางออกจากหมู่บ้าน แค่สอง สามทาง ซึ่งก็เป็นเพียงทางดินลูกรังที่เอารถแทรกเตอร์ไถหน้าดินให้เตียน แล้วก็ใช้สัญจรไปมานั้น...มันแทบจะเรียกไม่ได้ว่าถนน เพราะถ้าเส้นทางนั้นไม่มีการไถเบิก หรือซ่อมทำแค่ปีเดียว กอไผ่หรือไม้ใหญ่ก็งอกกิ่งก้านสานกัน จนถ้ามองจากทางอากาศจะไม่รู้เลยว่าข้างล่างเป็นถนน ถ้าไม่สังเกตุจากพื้นที่ที่มองเห็นเส้นทางเป็นช่วง ๆ
ช่วงที่ผมเกิดจนจำความอะไรได้แล้ว ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เห็นเทคโนโลยียุคปัจจุบัน หรือเรื่องอะไรที่มันล้ำหน้าหรอกนะครับ...ก็มีให้เห็นอยู่.
คือตั้งแต่ปี พ.ศ.2498 มีสงครามทางประเทศลาว เรื่องความแตกต่างทางลัทธิการปกครองระหว่างลัทธิสังคมนิยม(คอมมิวนิสต์)...และประชาธิปไตย เกิดรบกันมานานแล้ว โดยฝั่งประชาธิปไตยได้รับการสนับสนุนจากชาติมหาอำนาจ...และมีทหารนิรนามจากไทย เข้าไปช่วยรบกับทางฝั่งโน้นหลายกองพัน...ก็ขอไม่เล่ารายละเอียดนะครับ ถ้าเกี่ยวพันด้านเรื่องเล่าจริง ๆ ถึงจะนำเอามาเล่า.
ที่นำเอามาเล่าเพราะอะไร?.
เพราะแม้จะเป็นเด็กบ้านนอกคอกนา แต่บนฟ้าก็ยังเคยเห็นเครื่องบินไอพ่นบินลัดฟ้าจากทางตะวันตกเฉียงใต้ จนเห็นสายหมอกเมฆข้างบน โดนไอพ่นแหวกเป็นเส้นตรงสีขาว พร้องเสียงคำรามกระหึ่มบนฟ้าบ่อย ๆ เพื่อบินไปทิ้งระเบิดในลาวตอนเหนือ เฮลิคอปเตอร์เอย...! เครื่องบินโจมตี ทิ้งระเบิดอย่าง โอวี-10 เอย...! ก็พอจะคุ้นตา และรู้จักประมาณนั้น.
แต่ก็อยู่บนฟ้าละครับ และพื้นที่ที่เขารบกัน ก็อยู่ห่างไกลออกไปหลายร้อยกิโลเมตร จนไม่มีผลกระทบกับดินแดนแถบนี้...และนั่นแหละครับ แม้จะรู้และเห็นเครื่องบิน บินบนฟ้า แต่ข้างล่างทางภาคพื้นดิน ก็ยังเป็นป่าดง เขาสูง ไม้ใหญ่ สัตว์ป่าเยอะแยะ.
เกิดเป็นลูกชาวบ้าน ชาวนา เฮ็ดไห่ เฮ็ดนา สมัยที่ยังเดินทางไม่ได้ไกล ไม่มีไฟฟ้า ไม่มีเครื่องปรุงแต่งความสุขอะไร ความต้องการอะไร ก็ดูเหมือนไม่ยุ่งยากมากมายเหมือนเด็กสมัยนี้ โตหน่อย...! เด็กผู้ชาย มีหนังสะติ๊กห้อยคออันหนึ่ง ลูกหินในกระเป๋ากางเกง ห้า หกลูก ก็เที่ยวเล่นรอบหมู่บ้านได้ยันค่ำ...!
ไล่ยิงนก ไล่ยิงหนู ตามเรื่องไป.
เล่นซ่อนหา ปั้นดิน ปั้นหม้อ เก็บผัก.
เดินรวมกลุ่มเก็บหมากหวด เก็บพุทราป่า ที่พอหาได้.
ฝนตกก็เล่นน้ำกลางสายฝน.
หน้าฝน หน้าแล้ง ก็มีที่เล่นกัน ทุ่งนา ฟ้ากว้าง สันเขาลิบ ๆ หนองน้ำขี้โคลน เก็บปลาประมาณนั้น....
ผู้คนเอื้อเฟื้อ เผื่อแผ่ น้ำใจงดงาม...!
เฮ้อ........คิดถึงอดีตที่ไม่อาจหวนกลับ.
.........................................
เข้าเรื่องผีโพงดีกว่า...........
สารานุกรมวัฒนธรรมไทยทางภาคเหนือ เล่าถึงผีโพงอีกชนิดหนึ่งว่า...มีผีโพงอีกอย่าง ค่อนข้างจะน่ากลัว และดุร้าย ไม่เป็นมิตร และไม่อยู่เป็นครึ่งคน ครึ่งผีอย่างผีโพงธรรมดาว่า..."ผีโพงดง".
และว่า เป็นผีโพงอีกชนิดหนึ่งที่อาศัยอยู่ตามชายดง หรือชายป่า ทั้งนี้ปรากฏชื่อผีโพงดงหลายครั้งในวรรณกรรมโดยเฉพาะในบทพรรณนา ในพิธีเรียกขวัญ(ซึ่งทางเหนือและอีสานเชื่อว่า ขวัญคือวิญญาณของตัวคนผู้นั้น) เช่น เชิญว่า ขอเชิญขวัญให้กลับมาอยู่กับเนื้อ กับตัว อย่าไปหลงระเริงเล่นอยู่ในป่าเป็นเพื่อนกับผีโพงดง เป็นต้น.
ผีโพงดงอาศัยอยู่ และหากินตามชายดงหรือชายป่า ดวงไฟที่ลุกจากจมูกของผีนี้ มีสีเหมือนดวงไฟจากคบไต้ บางครั้งจะมีสะเก็ดไฟร่วงพราว จากสะเก็ดไฟดวงใหญ่ และบางครั้งดวงไฟจะแยกออกเป็นสองดวง ลอยฉวัดเฉวียนแล้วกลับมารวมกันใหม่ ลักษณะเช่นนี้ ทำให้ผู้ผ่านบริเวณนั้น เห็นเข้าแล้วหวาดกลัว โดยเฉพาะแม่ค้าโบราณที่หาบของไปขายเวลาเช้ามืด.
เคยมีเรื่องเล่าว่า มีผู้พยายามต่อสู้กับผีโพงดง โดยถอดเสื้อของตนออก แล้วเสกคาถาใส่เสื้อตัวนั้น และพันเสื้อตัวนั้นกับคบเพลิงแล้วจุดไฟ พร้อมกับเสกคาถาเพื่อปราบผีโพงดง แต่คงพ่ายแพ้ และไม่อาจชนะได้ ก็มักจะเสียชีวิตในเวลาต่อมา
ผีโพงดงนี้ บางท่านเรียกว่าผีหัวไฟ.
ผีสือกับผีโพง เป็นเพื่อนร่วมทุกข์แก่กัน เป็นแนวร่วมหรือพันธมิตรกัน จึงไม่มีเรื่องราวระหองระแหง รบพุ่งฆ่าฟันระหว่างผี สำรวจดูในวรรณกรรมพื้นบ้านก็ยังไม่พบว่ามีผู้ใดเขียนถึงผีสือและผีโพงรบพุ่งกัน
บางครั้งผีสือ ผีโพงก็ร่วมทางแห่งทุกข์ไปหากินกบเขียด และของเน่าเหม็นตามกรรมวิบากแห่งเขา แต่ส่วนมากเขาจะไปเดี่ยว ๆ ตัวใครตัวมัน เขาจะกินแต่สิ่งปฏิกูลพึงรังเกียจ สำหรับคนปกติอย่างเรา เช่น กินเมือกและคาวจากกบ เขียด กินเสลดที่คนบ้วนทิ้ง(คนโบราณจะห้ามลูกหลานว่าอย่าขากเสลดบ้วนน้ำลายเรี่ยราด ผีสือจะมาเลีย)กินเสร็จแล้ว เขามักไปเช็ดปากฝากไว้เป็นดวงที่ผ้าที่ผู้คนเขาตากไว้ค้างคืน(โบราณจึงห้ามตากผ้าค้างคืน...(เชื้อรา) ท่านว่าผีสือจะมาเช็ด).
บางทีเขาจะไปเลียกินเลือดคั่ง เลือดค้างของแม่ที่เพิ่งคลอดลูกใหม่ ๆ (ไม่ใช่ไปเลียคาตัวนะ) แต่มันจะเลียตามร่องฟาก หรือตรงดินใต้ถุนที่แม่เกิดใหม่นอน หรือเลียผ้าคราบ ผ้าปูที่เอาให้แม่เด็กเกิดใหม่รองนอน คนโบราณจะจู้จี้พิถีพิถันมากเรื่องนี้(คงเพราะหาสารซักฟอก และสารซักล้างลำบากในสมัยนั้น) #แม่ช่างหรือหมอตำแย จะกำชับกำชาเป็นพิเศษว่าผ้าคราบ ผ้าปูอย่าสักแต่ว่าซัก ต้องขยี้คราบเลือดทุกตารางนิ้ว ต้องตากแดดให้แห้งสนิทจนได้กลิ่นแดดจากเนื้อผ้า.
ใครซักหรือ?....... แม่ลูกอ่อนนอนกระดานไฟใช่ไหม?
ไม่ใช่...ก็เพิ่งเบ่งลมกัมชวาตจนหน้าดำ หน้าแดงอยู่หยก ๆ ระดมเรี่ยวแรงทั้งตัว เบ่งให้ก้อนเนื้อหนักร่วมสามกิโลกรัมผ่านช่องคลอด จะเอาเรี่ยวแรงที่ไหน ลุกไปซักผ้าให้ตัวเอง
คนซักผ้าเลือดและผ้าขี้ ผ้าเยี่ยวทั้งหลาย หากไม่ใช่น้องสาวก็เป็นแม่ของหญิงเพิ่งคลอดนางนั้น...ซึ่งไม่ใช่ขี้เยี่ยวของแม่ลูกอ่อนนางนั้นหรอก แต่เป็นของลูกน้อยที่เพิ่งเกิด.
นี่คงเป็นสาเหตุที่คนไทย แต่งเอาลูกเขยเข้าบ้าน เพราะหากแต่งเอาสะใภ้เข้าบ้าน แม่ผัวหรือน้องผัวคงไม่ทำหน้าที่นี้แน่ ๆ
เหม็นจะตาย เลือดเน่า เลือดเสียคั่งค้าง.
น่ารังเกียจจะตาย อุจจาระและปัสสาวะของคนอื่น แม้จะเป็นเด็กน้อย ๆ ร้องอุแว้ ๆ ก็เถอะ เคยถามแม่ละอ่อน นอนไฟ เธอตอบว่าส่วนมากจะเป็นแม่...เพราะน้องสาว ยังเป็นสาวมักแหนงหน่ายขี้เดียดเกลียดชังของเน่าเหม็น ต่อเมื่อเลือดคั่งค้าง น้ำคาวปลาหมดไปแล้ว น้องสาวก็อาจมารับหน้าที่ต่อไปจากแม่.
#แม่นี้หนอไม่ว่าแม่ใคร ช่างยิ่งใหญ่แท้ ๆ
#ความรักของแม่ที่มีต่อลูกอยู่เหนือความรังเกียจขยะแขยงใด ๆ
ขอนำสำนวนของ อ.มาลา คำจันทร์...มาเล่าฝากไว้ครับก่อนจบเรื่อง "ผีโพง" ท่านเล่าว่า มีเรื่องเล่าจากย่า เคยเล่าไว้ ใน #เรื่องเล่าจากดงลึก...
กระสือมีลูกอ่อนวัยกินนม ถึงเวลาที่นางต้องออกไปหากินคาวกบคาวเขียด นางจะละลูกน้อยไว้บนเรือนก็กลัวลูกร้อง ผัวจะตื่น แล้วผัวจะรู้ความจริงว่านางเป็นกระสือ นางจึงอุ้มลูกแนบอกไปหากินด้วย พอลูกหลับ นางก็เอาลูกซุกไว้ใต้ครุตีข้าวใบโตคล้ายงอบ (ดูภาพประกอบข้างล่างครับ)...
ครุใบใหญ่มาก เขาเอาครอบดิน แต่เผยอปากด้านหนึ่งพ้นดิน สูงสักศอก นางเสือกลูกไว้ใต้ครุแล้ว ก็ออกไปหากินตามบุรพกรรม ที่เคยทำมาแต่ปางก่อน.
นางกินจนอิ่มซึ่งอาหารที่เป็นของตัวแล้ว ก็กลับมาหาลูก ปรากฏว่าปากครุที่เขาเผยอไว้มันหับลงมา ลูกนางอยู่ในครุก็ร้องไห้ นางเองจะเปิดปากครุเพียงลำพังก็เกินแรง เกินกำลัง นางจึงไปขอแรงผู้ชายตีข้าวที่นอนค้างกลางนาให้มาช่วยยกครุ เขารู้ว่านางเป็นผีสือ นางจะอายุสั้น แต่นางก็ยอม.
#นางยอมอายุสั้น เพื่อแลกกับความสวัสดีของลูกน้อยที่โดนครุหับขัง.
#ความรักของแม่แม้จะครึ่งคนครึ่งผี ก็ช่างยิ่งใหญ่แท้
Chote Vanhakij
20 กรกฎาคม 2560 เวลา 18:15 น.
คลิกที่นี่..อ่านคอมเม้นท์ใต้บทความครับ
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=1883781261942817&id=100009328851456
* * * * *
ตอนที่ 16 "เรื่องแทรก" "เรื่องประหลาด" "หินเจ้าที่"
"หินเจ้าที่"
คนงานไทยที่มาเข้ามาทำงานในสิงคโปร์ส่วนใหญ่มาจากชนบท ส่วนมากไม่รู้ภาษาอังกฤษหรือรู้แบบงู ๆ ปลา ๆ พวกเขาชอบดื่มเหล้า พอเมาเข้าไปแล้วมักมีเรื่องทะเลาะวิวาทกันเสมอ และบางครั้งการทะเลาะนำไปสู่การเสียเลือดเนื้อหรือแม้กระทั่งชีวิต.
ผมมีอาชีพขับรถบูลโดเซอร์ ได้เข้าไปเกี่ยวข้องกับคนงานไทยเมื่อตอนผมถูกส่งเข้าไปทำงานเคลียร์พื้นที่และปรับหน้าดินในเขตพัฒนาที่ดิน
ที่ดินแปลงนั้น มีต้นมะม่วงใหญ่ต้นหนึ่ง ใต้ต้นมีศาลพระภูมิ พื้นที่ทั้งหมดถูกรถแทร็กเตอร์ไถราบหมดแล้ว เหลือเพียงโคกดินตรงกลางที่มีต้นมะม่วงแผ่กิ่งก้านปกคลุมให้ร่มเงาแก่ศาลพระภูมิ
คนงานคนก่อน พยายามใช้รถบูลโดเซอร์ไถโคกและดันต้นมะม่วงให้โค่น แต่ไม่สำเร็จ แถมตัวเองหวุดหวิดจะเสียชีวิตเนื่องจากรถบูลโดเซอร์พลิกคว่ำถึงสองครั้ง สองหน เลยไม่ยอมทำอะไรกับโคกตรงนั้นอีก เขาแจ้งเรื่องนี้กับหัวหน้างาน และมีปากเสียงกันอย่างรุนแรง จนท้ายที่สุดเขาขอลาออก และผมก็ถูกจ้างเข้าไปแทน
วันแรกที่ผมเริ่มทำงาน คนงานไทยมองผมอย่างระแวงสงสัย และจับกลุ่มซุบซิบกันพักหนึ่ง มีคนงานไทยคนหนึ่งเดินเข้ามาหาผม ด้วยภาษาอังกฤษแบบกระท่อนกระแท่น เขาเล่าเรื่องของคนงานขับรถบูลโดเซอร์คนก่อนให้ผมฟัง เขาว่าหัวหน้าไซต์เคยได้ไปนิมนต์พระท้องถิ่นมาทำพิธีเซ่นไหว้ ขอขมาลาโทษพระภูมิเจ้าที่ที่เรากำลังทำงานอยู่ เพื่อสร้างขวัญและกำลังใจแก่คนงาน เขาทำสีหน้ายิ้มเยาะ ก่อนจะกล่าวตอนท้ายว่า การอัญเชิญพระภูมิเจ้าที่ออกไปอยู่ที่อื่น ไม่ใช่นึกจะย้ายก็ย้ายไปดื้อ ๆ ต้องมีการอัญเชิญอย่างถูกต้อง.
และมีแต่พระสงฆ์ไทยเท่านั้นที่ทำได้....
แต่มันเป็นวันแรกของการทำงานของผม ผมจึงตั้งใจลุยงานเต็มที่โดยไม่สนอะไรทั้งสิ้น ไม่ว่าจะมีผีสางเทวดาหรือเจ้าที่ เจ้าทางหรือไม่ก็ตาม หลังจากหัวหน้าคุมงานเอาศาลพระภูมิออกแล้ว ผมก็ขับเจ้าบูลโดเซอร์ดันต้นมะม่วงยักษ์โค่นล้มลง แล้วจึงไถเนินดินเสียราบเรียบ มีหินก้อนหนึ่งหนักประมาณ 500 กิโลกรัม ผุดขึ้นมาจากตรงบริเวณที่เป็นโคก ผมจึงเอารถไถดันออกไปไว้ที่ขอบพื้นที่โล่ง รอให้รถบรรทุกมาขนเอาไปทิ้ง
วันรุ่งขึ้น เมื่อผมมาลงเวลาทำงาน ผมสังเกตเห็นคนงานไทยในโรงอาหารคุยกันด้วยท่าทีตื่นเต้น สองสามคนชี้มือ ชี้ไม้ไปยังจุดที่เคยเป็นเนินดิน ผมมองตามไปก็แทบไม่เชื่อสายตา หินก้อนที่เมื่อวานผมเอารถ ดันมันไปไว้ที่ขอบพื้นที่โล่ง...บัดนี้มันกลับมาตั้งอยู่ตรงจุดที่เคยเป็นโคกและมีศาลพระภูมิ
หินไม่น่าจะกลิ้งไปที่ตรงนั้นได้เอง เป็นไปไม่ได้...! โดยเฉพาะบนพื้นที่ราบ ผมนึกสงสัยคนงานไทย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเจ้าคนที่เคยบอกผมว่า...มีแต่พระไทยเท่านั้น ที่ทำพิธีอัญเชิญเจ้าที่ได้ เขาจะต้องขบคิดกับพรรคพวกของเขาช่วยกันเอาหินก้อนนั้นไปตั้งไว้ที่เดิม เพื่อแสดงให้เห็นอิทธิฤทธิ์ของเจ้าที่ อันมีแต่พระไทยเท่านั้น จะจัดการได้ หรือไม่ก็เป็นการกลั่นแกล้งผม หรือเพียงแต่เล่นตลกร้าย.
แต่...ไม่ว่าจะด้วยอะไรก็ตาม มันทำลายตารางเวลาการทำงานของเรา และขวัญกำลังใจของคนงานทั้งหมด...!
หัวหน้าคนงานสั่งรถบรรทุกคันหนึ่งมาทันที ผมถูกเรียกตัวให้เอารถไปยกก้อนหินใส่รถบรรทุก ก้อนหินเมื่อยกใส่กระบะรถบรรทุกแล้ว ก็ใช้เชือกผูกมัดอย่างแน่นหนา กันกลิ้งตก คนงานคนหนึ่งบอกคนขับให้เอาไปทิ้งในไซต์งานอีกที่ ที่กำลังถมที่
รถบรรทุกเคลื่อนออกจากที่ พอเลี้ยวโค้งลับสายตา พวกเราก็ได้ยินเสียงโครมครามสนั่นหวั่นไหว ปรากฏว่ารถคันนั้นลื่นไถล ตกลงไปจากเนินลาด ริมไหล่ถนนด้านซ้าย สูงประมาณ 30 เมตร รถพลิกกลับตั้งหลังคาขึ้น คนขับกระเด็นออกไปไกลจากตัวรถประมาณ 10 เมตร โดยมีหินก้อนนั้นทับคาอยู่ บนหน้าอกจนแหลกเละ...เขาตายคาที่.
เจ้าหน้าที่ตำรวจ มาสอบปากคำพวกเราสอง สามคน พร้อมกับถ่ายรูปสถานที่เกิดเหตุอย่างละเอียด ทุกแง่ ทุกมุม.
หินก้อนนั้น ไม่สามารถใช้แรงคนกลิ้งออกจากหน้าอกคนตายได้ ตำรวจจึงใช้เชือกมัดก้อนหิน เอาปลายเชือกอีกด้านผูกกันชนรถสายตรวจ ลากก้อนหินออกมาวางไว้ใกล้กับศพ จากนั้นก็ถ่ายรูปก้อนกินแยกจากศพโดยละเอียด แล้วก็ปักเสาเอาเชือกล้อมวงที่เกิดเหตุ พลางกำชับหัวหน้าคุมงาน ให้บอกทุกคนอย่าเข้ามาทำอะไรในบริเวณที่ล้อมวงไว้โดยเด็ดขาด ตำรวจทิ้งสถานที่เกิดเหตุไว้ในสภาพนั้น จนกระทั่งรถบรรทุกศพของตำรวจมาถึง
ความสลดหดหู่แผ่คลุมไปทั่ว คนงานปฏิเสธที่จะเข้าไปใกล้บริเวณที่เคยเป็นโคกหิน และเป็นที่ตั้งของศาลพระภูมิ บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียด พวกคนงานคอยเหลียวหน้า เหลียวหลังอยู่บ่อย ๆ ...
ราวกับระแวด ระวังอำนาจลึกลับที่คอยจ้องเล่นงานอยู่ข้างหลัง....!
เช้าวันรุ่งขึ้น...ก้อนหินหายไป...
มันไม่อยู่ตรงที่รถคว่ำ...!!!
คนงานไทยคนหนึ่งท่าทางหวาดผวา เขาพูดอังกฤษแบบกระท่อน กระแท่น บอกพวกเราว่า เขาเดินไปที่สำนักงานของไซต์ ซึ่งอยู่ใกล้กับโรงอาหาร เห็นหินก้อนนั้น ตั้งอยู่ที่ที่เคยเป็นโคกดิน เขาประกาศความตั้งใจว่าจะลาออก และไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เท่าที่จะทำได้ ถ้าไม่มีอะไรเป็นอุปสรรค เขาจะเก็บข้าวของไปเสียแต่เช้าวันนี้เลย...!
ไม่นานต่อมา รถตำรวจคันหนึ่ง ตามด้วยรถไม่มีเครื่องหมายอีก 2 คัน ก็มาถึง พร้อมกับนายตำรวจระดับสูงอีกหลายคน ช่างภาพของตำรวจได้เอารูปที่เขาถ่ายไว้ตรงสถานที่เกิดอุบัติเหตุรถคว่ำเมื่อวาน มาให้พวกเราดู...ปรากฏว่า ไม่มีรูปก้อนหินอยู่ในภาพถ่ายเหล่านั้นเลย แม้แต่ภาพเดียว
เมื่อรู้จากพวกเราว่า หินก้อนนั้นไม่ได้อยู่ตรงที่ตำรวจทิ้งไว้แล้ว โดยที่พวกเราไม่มีใครไปแตะต้อง...!
ตำรวจยิ่งงงหนักขึ้นไปอีก...
เจ้าหน้าที่พานายตำรวจชั้นผู้ใหญ่คนหนึ่ง ไปดูสถานที่เกิดเหตุ ชี้ให้ดูจุดที่รถบรรทุกลื่นจากไหล่ถนน จุดที่รถตกลงไปข้างล่าง และรายงานถึงตอนที่พวกเขาเอารถสายตรวจ ลากก้อนหินออกจากหน้าอกของศพคนขับรถบรรทุก
นายตำรวจ เช่นเดียวกับตัวผม ตั้งข้อสงสัยตรงกันว่า การที่ก้อนหินย้ายที่ได้นั้น อาจเป็นการเล่นพิเรนของใครสักคน โดยใช้รถปิคอัพมาขนเอาไป...แต่หินก้อนนั้นหนักมาก ไม่น่าที่แรงคนจะยกขึ้นรถได้ ขนาดตำรวจห้าคน ช่วยกันเอาออกจากอกคนตายยังผลักมันไม่เขยื้อน...!
ตำรวจ ตรวจบริเวณโดยรอบอย่างละเอียด ก็ไม่พบร่องรอยว่ามีการกลิ้งก้อนหินไปจากจุดที่ตำรวจลากออกจากศพ แล้วทิ้งไว้.
บ่ายวันนั้น พวกเราเลิกงานเร็วกว่าปกติครึ่งชั่วโมง ผมแวะไปที่โรงอาหาร เพื่อจะหาเบียร์เย็น ๆ ดื่ม สักเหยือกก่อนกลับบ้าน มีคนงานไทยกลุ่มหนึ่งอยู่ที่นั่นก่อนแล้ว คนที่แนะนำให้หาพระไทยมาทำพิธี ก็อยู่ที่นั่นด้วย...!
พอเห็นหน้าเขา ผมเกิดอารมณ์ฉุนกึกขึ้นมาทันที ผมตะโกนด่าเขา ว่าเป็นคนสร้างสถานการณ์ขึ้นเพื่อ #ต้องการให้จ้างพระไทยมาทำพิธีล้างอาถรรพ์.
เขาตะโกนตอบผมเป็นภาษาไทยด้วยอารมณ์โกรธเช่นกัน ผมเดินเข้าไปหาเขาที่โต๊ะ และง้างหมัดตะบันใส่หน้าเขาเต็มเหนี่ยวโดยไม่พูดพล่ามทำเพลง เขาล้มคว่ำลงไปที่พื้นก่อนจะลุกขึ้นมาช้า ๆ พลางใช้แขนเสื้อคอกลมเช็ดเลือดที่มุมปาก แล้วหันเดินเข้าไปในครัวอย่างสงบ.
อึดใจต่อมา...! ผมเห็นเขาโผนออกจากครัวพร้อมด้วยมีดหั่นเนื้อเล่มเขื่องในมือขวา สับตีนโลดลิ่วตรงมาที่ผม แต่ก่อนที่เขาจะเข้าถึงตัว ผมก็กระโจนขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์ที่จอดไว้อยู่ใกล้ ๆ แล้วบิดควันตลบเผ่นออกไปจากที่นั่นอย่างไม่คิดชีวิต.
หัวหน้าไซต์งานเห็นเหตุการณ์โดยตลอด แต่เขาก็ไม่ได้เข้ามาห้ามปรามหรือขัดขวาง
วันรุ่งขึ้น เมื่อผมมาทำงาน ผมระวังตัวเต็มที่ ในโรงอาหารไม่มีคนเลย ยิ่งเพิ่มความกลัวว่าจะถูกทำร้ายมากขึ้น.....
แต่ตรงจุดที่เคยมีโคกและศาลพระภูมิ ท่ามกลางกลุ่มคนงานไทยที่ไปรวมตัวกันอยู่ที่นั่น...ผมแลเห็นจีวรสีเหลืองอร่ามของพระไทยรูปหนึ่ง...
ท่านคงมาทำพิธี...........พิธีล้างอาถรรพ์ หรือถอดถอนอะไรสักอย่าง.
ครู่หนึ่งต่อมา หัวหน้าไซต์งานก็ขับรถพาพระรูปนั้นกลับออกไป พวกคนงานไทยเดินมาที่โรงอาหาร พูดคุยเสียงดัง พร้อมตะโกนสั่งอาหาร คนที่มีเรื่องกับผม เขาไม่ยอมหันมามองทางผมเลย.
และผมมารู้ทีหลัง ว่าเขาชื่อไสว.
เพื่อนร่วมงานชาวสิงคโปร์คนหนึ่ง เล่าให้ผมฟังว่า หัวหน้าไซต์งานได้ไปรับพระไทย มาตั้งแต่เช้ามืด พระได้สวดทำพิธีเป็นเวลากว่าชั่วโมง ก่อนจะประกาศว่าต่อไปนี้ จะไม่มีเหตุร้ายใด ๆ เกิดขึ้นอีกแล้ว หลังจากทำพิธีเสร็จ พระได้เข้าไปดันก้อนหินโดยมีหัวหน้าไซต์งานช่วย ปรากฎว่ามันพลิกกลิ้งไปอย่างง่ายดาย เหมือนไร้น้ำหนัก.
งานชิ้นแรกสำหรับผมในเช้าวันนั้น คือ ยกก้อนหินใส่รถปิคอัพ หลังจากตำรวจกลับไปแล้ว และอนุญาตให้เอาก้อนหินไปทิ้งได้
ทุกอย่างดำเนินไปด้วยความราบรื่น พวกคนงานก็ดูชื่นบานกันถ้วนหน้า ผมเดินเข้าไปหาไสวและขอโทษเขา...
หลังเลิกงาน ผมซื้อเบียร์เลี้ยงเขา สองสามขวดเป็นการแสดงความเสียใจในการกระทำของผมเมื่อเย็นวาน.
จากเรื่อง The Rolling Rock.
โดย........Tan Hack Chye.
แปลโดย "พัฒน์วิภา"....ลง ต่วย'ตูน พิเศษ.
ฉบับ พฤศจิกายน 2543.
Chote Vanhakij
21 กรกฎาคม 2560 เวลา 20:46 น.
คลิกที่นี่..อ่านคอมเม้นท์ใต้บทความครับ
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=1884495545204722&id=100009328851456
* * * * *
ตอนที่ 17 "เรื่องประหลาด" "อาฏานาฏิยปริตตสูตร"
"อาฏานาฏิยปริตตสูตร"
เรื่องนี้ ผมคิดอยู่หลายรอบ ว่าจะนำมาเขียนดีหรือไม่ เพราะถ้าคนอ่านมีอคติในหลายเรื่อง คนอ่านคนนั้นก็จะตกเข้าไปสู่อคติ, มิจฉาทิฏฐิ (ความไม่รู้ และเข้าใจผิดไปทางอื่น)...แต่ก็บอกแล้วแต่ต้นว่า ไม่ได้เขียนโดยมุ่งหมายจะให้เข้าใจอะไรไปทางไหน แต่เขียนเพื่ออยากบันทึกความทรงจำ และความงดงามของชีวิตเมื่อ 40-50 ปีที่แล้ว โดยผ่านความทรงจำและมุมมองของคนคนหนึ่ง ไว้ให้ลูกหลานอ่าน...!
แม้ผู้นับถือและเชื่อมั่นในทางนี้ อ่านแล้ว...! ก็อาจตกเข้าไปสู่ความงมงาย นับถือไปทางผิด ๆ จนละเลยหลักการที่แท้จริงของศาสนาพุทธที่เน้นความเป็นอยู่ในชีวิตปัจจุบันภพ ให้มีความสุขตามอัตภาพโดยไม่เบียดเบียนทั้งตนเองและคนอื่นให้เดือดร้อน ด้วยหลักธรรมที่พุทธองค์ตรัสบอกไว้.
ก็นะ....เมื่อบอกกันชัดแจ้งขนาดนี้แล้ว...!!!
ยังอ่านแบบไม่มีสติปัญญาประกอบเหตุ ผลนำมาเทียบเคียงข้อเขียน ก็ไม่รู้จะพูด จะบอกกันให้รู้ และคิดต่อไปในทางที่มีเหตุ ผลได้อย่างไร?
ปี พ.ศ.2537 นับถึงปีปัจจุบัน พ.ศ.2560 ก็ 20 กว่าปีเข้าไปแล้ว ขณะนั้น ผมยังบวชเป็นพระภิกษุ อายุ 26 พรรษา 5 เป็นเปรียญธรรม 5 ประโยค....จำวัดที่วัดแห่งหนึ่งใน กทม. แต่ไปเรียนที่วัดมหาธาตุยุวราษฎร์รังสฤษฏิ์ ท่าพระจันทร์ ติดกับมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
มีโอกาสรู้จักกับพระอาจารย์จันทร์ (เดิมท่านเป็นคนเมืองเพชรบุรี) แต่เป็นกระหร่าง(ไม่ยอมให้เรียกว่ากระเหรี่ยง) บ้านเดิม อยู่หมู่บ้านเล็ก ๆ ในเขตต้นน้ำบางกลอย ลำน้ำอีกสาขาของแม่น้ำเพชรบุรี ในเขตอุทยานแห่งชาติเขื่อนแก่งกระจาน ซึ่งมีเนื้อที่ 2,000 กว่าตารางกิโลเมตร...แนะนำเอาพอรู้นะครับ.
ข้อมูลถ้าจะค้น เป็นข้อมูลสาธารณะ ค้นง่าย มีเยอะครับ น่าเข้าไปค้น ถ้าใครชอบป่าและชอบเที่ยวป่า...!
ประมาณ วันที่ 3-4 เมษายน ปีนั้น ผมสอบเปรียญธรรม 6 ประโยคแล้ว (ประกาศผลที่วัดปากน้ำ ภาษีเจริญ) ยังไม่ทราบผล และภาคเรียนทางมหาวิทยาลัยสงฆ์ ยังไม่เปิดภาคเรียน...ท่านบอกว่า "ผมจะกลับบ้าน ที่บ้านเดิมในป่าต้นน้ำบางกลอย จะไปลาญาติ แล้วเดินทางไปอังกฤษ" (สาเหตุไม่ทราบชัดเจน)...ท่านว่าแบบนั้นและชวนไปเที่ยว...บอกว่าท่านมหาน่าจะชอบ...! และผมก็ชอบจริง ๆ เพราะลูกป่าโดยกำเนิดอยู่แล้ว.
ก็สอบถามท่านว่ามีใครบ้าง(ขอไม่เอ่ยนามนะครับ อาจกระทบท่านอื่น) ก็มีหลวงพี่คนเมืองเพชรฯ ท่านหนึ่ง, พระมหาเปรียญจาก จ.มหาสารคามอีกสองรูป(คุ้นเคยกัน แต่ไม่ถึงเป็นเพื่อน), เพื่อนพระสนิทกันจากจังหวัดหนองคายหนึ่งรูป, สามเณรจากจังหวัดสุรินทร์หนึ่งรูป, พร้อมลูกศิษย์ที่ติดตามหนึ่งคน...
ผมก็ขอโอกาสท่านกลับไปลาเจ้าอาวาสที่วัดที่อยู่ นมัสการบอกท่านว่าจะไม่อยู่ 7 วัน แล้วก็เดินทางมาที่วัดมหาธาตุฯ เช้านั้น...
ก็ออกเดินทางกันวันนั้นเลย ผมมีเพียงสบงสองผืนไว้ผลัดเปลี่ยน ผ้าอาบน้ำฝนหนึ่งผืนในย่าม เอกสารประจำตัว มีดยังชีพชื่อดังของสวิสฯ เล่มหนึ่ง พร้อมย่ามแค่นั้น ซึ่งทุกรูปก็เหมือนกัน.
ไปพักที่วัดในเพชรบุรีคืนหนึ่ง...ซึ่งหลวงพี่ทางโน้น ท่านก็ดีใจหาย ให้ลูกศิษย์ไปหามีดในห้องครัววัด ได้มีดโต้มอญสามเล่ม ก็ให้ลูกศิษย์ไปลับไว้ให้คม ได้หม้อแกงขนาด 8 นิ้วไว้ไปต้มน้ำหนึ่งใบจากโรงครัวของวัด.
ตอนเช้าให้ลูกศิษย์ไปซื้อพริกแกงสำเร็จรูป ข้าวสาร 15 ก.ก. เกลือ, ปลากระป๋องสามแพ็ค แพ็คละหนึ่งโหล, ยาแก้ไข้แก้ปวด, ไฟแช็ค, เน้น ๆ มีน้ำตาลปึกเมืองเพชรฯ หลายกิโลกรัม และถั่วเขียวประมาณ 5 กิโลกรัม, ที่เหลือก็แล้วแต่พระท่านจะจัดหาเอง เช่นบุหรี่ หรือลูกอม แปรงและยาสีฟัน สบู่...แต่ผมไม่สูบบุหรี่จึงไม่มีอะไรต้องเตรียมเป็นพิเศษ นอกจากของใช้ส่วนตัวที่กล่าวแล้ว.
เช้าได้ของครบ ก็เดินทางด้วยรถประจำทางเข้าที่เขื่อนแก่งกระจาน ติดอยู่ที่เขื่อนเกือบสามชั่วโมง เพราะอาจารย์จันทร์ท่านหารถขึ้นเขาพะเนินทุ่ง ต่อไปยัง ก.ม.ที่ 36 (สุดทาง) ไม่ได้ พอคนรู้จักท่านติดต่อได้ ก็ใกล้ค่ำ บ่ายสามโมงเย็นแล้ว...พอได้รถ คนขับรถก็ห้อตะบึงเต็มที่ ผ่านด่านป่าไม้ อาจารย์จันทร์ท่านบอกว่า จะกลับบ้านไปหาญาติ แต่จะขึ้นไปเที่ยวน้ำตกทอทิพย์ก่อน(ต้นน้ำเพชร) แล้วจะพาพระทั้งหมดเดินป่า ลัดลงผาน้ำหยด ต่อไปยังบ้านท่าน ร่ำลาญาติท่านเสร็จ ก็จะออกทางบ้านโป่งลึกเลย ไม่กลับมาทางด้านนี้.
เจ้าหน้าที่ตรวจข้าวของ เสร็จแล้วก็ให้ผ่านด่าน รถกระบะวิ่งจนสุดทางที่ ก.ม.36 .ก็จอดให้ลง.
ผมและคณะ เดินตามคำแนะนำของหลวงพี่คนเมืองเพชรฯ ประมาณ 3 ก.ม.ถึงน้ำตกก็พอดีใกล้ค่ำ ในป่าจะค่ำเร็วต้องรีบหาที่พัก ไม่มีเวลาชมน้ำตก อ.จันทร์ ท่านแนะนำให้หาฟืนก่อไฟ และให้ลูกศิษย์ก่อไฟต้มน้ำในลำธารไว้ดื่ม.
ป่าเมืองเพชรฯ สมัยนั้นยังเปลี่ยว และมีความน่ากลัวอยู่มาก ตามรายงานและผังแสดงสัตว์ป่าที่สถานที่แสดงข้อมูลตรงหน้าเขื่อน บอกว่ามี ช้างป่า, หมี, หมีหมา, หมาไน, หมาจิ้งจอก, เสือดาว, #เสือโคร่ง เลียงผา, สมเสร็จ, วัวแดง, กวางป่า, เก้งธรรมดาและเก้งหม้อ ฯลฯ นักท่องเที่ยวยังเข้าถึงน้อย สังเกตจากที่ผมเข้าไปสำรวจชายหาดริมน้ำที่จะพัก...(ค่อนข้างสะอาดและเตียน)ไม่เห็นมีรอยเท้าคนเลยแม้แต่รอยเดียว...! แม้รอยรองเท้าของเจ้าหน้าที่รักษาป่าก็ไม่เห็น ที่สังเกตเห็นมีเพียงรอยเท้าหมูป่า เพิ่งผ่านไปใหม่ ๆ อยู่หลายจุด ส่วนพระท่านอื่น ๆ ท่านก็บ้างอาบน้ำ บ้างก็นั่งดูฝูงปลาต้นน้ำ (น้ำใสมาก และปลาเกล็ดหลากสายพันธุ์ตัวโต ๆ ขนาดเป็นกิโล สองกิโลเยอะแยะ)...ซึ่งทั้งหมดแต่ละท่านเดิมเป็นลูกป่า และลูกทุ่งทั้งนั้น แม้จะเคยเห็นธรรมชาติเดิม ๆ แบบนี้มาบ้าง แต่ก็ไม่เคยเห็นป่าดิบ ดงทึบขนาดนี้
เลยค่อนข้างตื่นเต้น...
แม้แต่ผมเอง...!!! ก็ตื่นเต้น.
ตอนเดินลงจากเขาผ่านน้ำตก ผมโดน "ทาก" (ปลิงบก)เกาะติด และดูดเลือดตรงง่ามเท้าโดยไม่รู้สึกตัว อยู่ตัวหนึ่ง มารู้สึกตัวตอนทากหลุดไปแล้ว รู้สึกตีนเหนียว ๆ เพราะเลือดไหลไม่หยุด ก็รู้ว่าโดนทากกัด (เพราะบ้านเดิมก็มีเยอะ) ก็เดินย้อนรอยหาบนหาดทราย เห็นกระดืบ ๆ บนหาดทราย ก็จับโยนเข้าป่ารก และรีบไปหาเศษไม้เล็ก ๆ ที่ติดค้างตามกอไม้ชายฝั่ง เอามาโยนเข้ากองไฟเพื่อจะเอาขี้เถ้าไฟ มาโรยรอบหาดทรายที่จะทำเป็นที่นอน....เป็นแนวกันทากไต่เข้ามาดูดเลือด เพราะนอนกันบนหาดทรายกว้าง ๆ ไม่มีรั้ว, ไม่มีมุ้ง, ไม่มีเต๊นท์ มีแต่ผ้าอาบน้ำฝนปูนอน และหนุนหัวด้วยย่ามส่วนตัวเท่านั้น.
แต่ละรูปเตือนกัน เรื่องที่พัก เช่น ไม่ให้นอนใต้กอไม้ เพราะมีงูพิษและงูเหลือม, อย่าแตกกลุ่ม นอนนอกเขตกองไฟ (ก่อไว้สองกอง ด้านที่ติดกับตลิ่งน้ำ หัว ท้ายที่พัก), และเขตที่โรยขี้เถ้าไว้เป็นแนวกันทาก ในที่ของแต่ละรูป ก็โรยรอบที่นอนด้วย...ส่วนทางด้านที่ติดกับน้ำ ปล่อยโล่ง เพราะถ้ามีสัตว์ร้ายเข้ามา จะได้ยินเสียง และเตือนกันเรื่องกฎป่า พร้อมทั้งเรื่องความปลอดภัย เช่น จะลุกไปฉี่ให้ปลุกเพื่อนรูปหนึ่ง บอกให้รู้ตัวด้วยเสมอ....
เสร็จแล้ว........
ก็มานั่งดื่มน้ำมะตูมตากแห้ง ที่ลูกศิษย์ต้มในหม้อ ผสมน้ำตาลเมืองเพชรฯ ซึ่งน้ำมะตูมยังค่อนข้างร้อนเพราะอากาศในป่าเย็นลงอย่างรวดเร็ว ดื่มให้ตัวรู้สึกอุ่นเพราะหนาว...
และนั่งคุยกันสัพเพเหระ ในเรื่องที่จะเดินทางเลาะลำน้ำลงไป ซึ่งไกลมาก และไม่มีเส้นทางให้เดิน ต้องเดินแบบพรานไปตามทางด่านสัตว์ ซึ่งมีทากคอยดักดูดเลือดเป็นฝูง อ.จันทร์ท่านก็ยังไม่เฉลย ว่าจะเดินทางยังไง ไปแบบไหน?.
ไม่มีรูปใดคุยเรื่องเสือ เรื่องผีป่า ภูติผีปีศาจอื่นใด เพราะทั้งหมดที่ไปเป็นลูกป่า รู้เรื่องข้อห้ามพวกนี้ดี.
พอสามทุ่ม ก็ตามที่แต่ละรูป เลือกเข้าที่นอนที่กำหนดไว้แล้ว ผมเดินไปดูกองไฟที่ลูกศิษย์ก่อไว้ บอกให้ชุนฟืนเข้า และถามหลวงพี่คนเมืองเพชรฯ ว่าทิศตะวันออกอยู่ทางไหน?
ท่านบอกแล้ว ผมก็ไหว้รำลึกถึงคุณพระไตรรัตน์แล้ว สวด"อาฏานาฏิยะปริตตสูตร" เบา ๆ แต่จะตัดมาเฉพาะตอนที่จะต้องอ้างถึงตามนี้นะครับ.
ปุรตฺถิมสฺมึ ทิสาภาเค สนฺติภูตา มหิทฺธิกา
เตปิ อมฺเห อนุรกฺขนฺตุ อาโรคเยนะ สุเขน จ
ทกฺขิณสฺมึ ทิสาภาเค สนฺติเทวา มหิทฺธิกา
เตปิ อมฺเห อนุรกฺขนฺตุ อาโรคเยน สุเขน จ
ปจฺฉิมสฺมึ ทิสาภาเค สนฺตินาคา มหิทฺธิกา
เตปิ อมฺเห อนุรกฺขนตุ อาโรคเยน สุเขน จ
อุตฺตรสฺมึ ทิสาภาเค สนฺติ ยกฺขา มหิทฺธิกา
เตปิ อมฺเห อนุรกฺขนฺตุ อาโรคเยน สุเจน จ
ปุริมทิสํ ธตรฏฺโฐ ทกฺขิเณน วิรุฬฺหโก
ปจฺฉิเมน วิรูปกฺโข กุเวโร อุตฺตรํ ทิสํ
จตฺตาโร เต มหาราชา โลกปาลา ยสสฺสิโน
เตปิ อมฺเห อนุรกฺขนฺตุ อาโรคเยน สุเขน จ
อากาสฏฺฐา จ ภุมฺมฏฐา เทวา นาคา มหิทฺธิกา
เตปิ อมฺเห อนุรกฺขนฺตุ อาโรคเยน สุเขน จ.
(คำแปล)
เหล่าภูตทั้งหลายที่มีฤทธิ์มาก ที่สถิตอยู่ในทิศบูรพา
แม้ภูตเหล่านั้น จงตามรักษา ซึ่งเราทั้งหลาย.
ให้เป็นผู้มีความสุข ปราศจากโรคภัยเบียดเบียน.
เทวดาทั้งหลาย ผู้มีฤทธิ์มาก ที่สถิตอยู่ในทิศทักษิณ...............(ท่อนท้ายแปลเหมือนกัน)
พญานาคทั้งหลาย ผู้มีฤทธิ์มาก ที่สถิตอยู่ในทิศปัจจิม..............
ยักษ์ทั้งหลาย ผู้มีฤทธิ์มาก ที่สถิตอยู่ในทิศอุดร แม้ยักษ์ทั้งหลายเหล่านั้น จงตามรักษาซึ่งเราทั้งหลาย
ให้เป็นผู้มีความสุข ปราศจากโรคภัยเบียดเบียน.
ท้าวธตรัฐ อยู่ประจำทิศบูรพา
ท้าววิรุฬหก อยู่ประจำทิศทักษิณ
ท้าววิรูปักข์ อยู่ประจำทิศปัจจิม
ท้าวกุเวรอยู่ ประจำทิศอุดร.
ท้าวมหาราชทั้ง 4 นั้น
เป็นผู้มียศ คุ้มครองโลกอยู่.........
แม้ท้าวมหาราชทั้ง 4 นั้นจงตามรักษาซึ่งเราทั้งหลาย
ให้เป็นผู้มีความสุข ปราศจากโรคภัยเบียดเบียน
เทวดาผู้ประเสริฐทั้งหลาย ผู้มีฤทธิ์มาก ที่สถิตอยู่ในอากาศก็ดี สถิตอยู่บนภาคพื้นก็ดี........
แม้เทวดาเหล่านั้น จงตามรักษาซึ่งเราทั้งหลาย
ให้เป็นผู้มีความสุข ปราศจากโรคภัยเบียดเบียนฯ
ต่อด้วยแผ่เมตตา แล้วก็ขยายจิตออกเป็นวงกลมรอบตัว.....แล้วก็เข้านอน.
ไม่ได้สังเกตรูปอื่น.........
Chote Vanhakij
22 กรกฎาคม 2560 เวลา 19:35 น.
คลิกที่นี่..อ่านคอมเม้นท์ใต้บทความครับ
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=1885110151809928&id=100009328851456
* * * * *
ตอนที่ 18 "เรื่องประหลาด" "คาถาปลุกหมอน"
"คาถาปลุกหมอน"
พุทธัง อาราธนานัง กะโรมิ
ธัมมัง อาราธนานัง กะโรมิ
สังฆัง อาราธนานัง กะโรมิ
อาราธนาคุณบิดาอยู่หน้า คุณมารดาอยู่หลัง คุณพระอินทร์ไปอยู่เบื้องซ้าย คุณพระนารายณ์ไปอยู่เบื้องขวา คุณพระอิติปิโสภะคะวา คือองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า คุ้มครองเกศาของข้าพเจ้าด้วยเทอญ.
พระภูมิเจ้าที่ เจ้ากรุงพาลี แม่ธรณี แม่คงคา เคหานาวาไพร เจ้าป่า ข้าพเจ้าจะนอน จงคุ้มครองปกปักรักษาข้าพเจ้าด้วย กะเตสิ กะเตสิ ติงกะระณัง อะระหังปิตตัง พุทธะชานามิ ธัมมะชานามิ สังฆะชานามิ พุทโธ พุทธัง นะกันตัง อะระหังพุทโธ ท้าวเวสสุวรรโณ ทุสะนะโส นะโมพุทธายะ ฯ.
สวดจบตบลงที่หมอนสามครั้ง.
กลับไปอ่านที่ "กะเตสิ กะเตสิ ติงกะระณัง" นะครับ คาถาเต็มมาจากเรื่องในขุทกนิกาย ธรรมบทคาถา จากเรื่องจูฬปันถกะเถระว่า.....
"ฆะเฏสิ ฆะเฏสิ กิงกะระณัง ฆะเฏสิ อะหังปิ ตัง ชานามิ ชานามิ".
เรื่องหนึ่งในอรรถกถา ท่านพระอรรถกถาจารย์ร้อยเรียงเนื้อความจากพระไตรปิฎก เมื่อสังคายนาแล้วอธิบายว่า เมื่อครั้งที่พระโพธิสัตว์(พุทธองค์ครั้งยังบำเพ็ญบารมีอยู่)เสวยชาติเป็นอาจารย์ทิศาปาโมกข์สอนลูกศิษย์โง่คนหนึ่ง ซึ่งเป็นพระจูฬปันนถกะนี้ ด้วยคาถานี้ จนได้เป็นเสนาบดีแคว้นหนึ่ง เพราะพระราชารอดจากการปลงพระชนม์จากอำมาตย์ที่คบคิดกับช่างกัลลบก ให้ช่างตัดพระมัสสุ(หนวด)นั้นทำการปาดพระศอเสียให้ตาย แต่พระเถระชื่อจูฬปันถกะ ครั้งยังเป็นคนโง่ ได้แนะนำคาถานี้ไว้ให้ท่องบ่น ตอนตัดพระมัสสุ พระราชาทรงระลึกได้ก็ท่องขึ้นมา...จึงรอดจากการปลงพระชนม์.
พระเกจิอาจารย์ชั้นหลังเห็นว่ามีความหมายดี ก็นำเอาประโยคบาลีประโยคนี้มาให้ลูกศิษย์ท่องบ่น เป็นคาถากันไพรเวลานอนค้างอ้างแรมในต่างที่.
แต่คาถาที่นำมาเป็นรูปแบบคาถาที่ใช้โดยชาวบ้าน ซึ่งไม่รู้ภาษาบาลี แต่ท่องจำสืบ ๆ ต่อกันมา เท่าที่สังเกตเห็น และแน่ใจ มีอยู่ 3 คาถา ที่นำเอามารวมเป็นคาถาเดียวกัน โดยเจ้าของคาถาอาจจะไม่รู้ คือ...
1. ทุ สะ นะ โส....คาถาหัวใจสัตว์นรก(หัวใจเปรต)
2. นะโมพุทธายะ....คาถาพระพุทธเจ้า 5 พระองค์
3. "ฆะเฏสิ..ฯลฯ..ชานามิ"....คาถาระวังภัย.
คาถาที่ใช้แม้จะสอบทานได้ว่า เอามาจากหลายคาถามารวมกัน และมีคำไทย ปนอยู่มากมาย แต่ถ้ามีความเชื่อมั่นก็อาจให้สำเร็จผลสมความคิด.
คาถาที่นำมาแสดงนี้ มาจากเฟส ของท่านผู้รู้ท่านหนึ่ง...ก่อนจะร่ายคาถานี้ ท่านก็บอกว่าให้สวดกะระณียะเมตตสูตร (ซึ่งเป็นปริตตมนต์บทหนึ่งที่มีในเจ็ดหรือสิบสองตำนานของปริตตมนต์เวลาพระท่านเจริญพุทธมนต์ในงานมงคลต่าง ๆ) แล้วค่อยสาธยายคาถาบทนี้ ก่อนจะนอน(โปรดดูภาพข้างล่างนะครับ)...!
อาจจะมีบางคนชอบใช้ชินบัญชรคาถา หรือ ชัยมงคลคาถา(พาหุง...มหาการุณิโย นาโถ.....)ก็ได้ถ้านอนป่าหรือแปลกที่จากบ้านปกติ เช่น โรงแรม ที่พักต่าง ๆ เวลาไม่ได้นอนที่บ้าน ทั้งนี้แล้วแต่จะถูกจริตนิสัย.
(เดิมผมเองก็ใช้คาถาแบบชาวบ้านนั่นแหละครับ พอเป็นเปรียญสูง ๆ เข้าใจที่มาของคาถา, มนต์, ปริตตสูตรต่าง ๆ แล้ว ก็ละทิ้งบ้างเลือกเอาแต่ที่สอบสวนทวนความได้บ้าง กำหนดใช้ไว้ในใจไม่กี่แบบ เพราะความหมายในเนื้อความบาลีดีบ้าง เรื่องราวและที่มามีความหมายบ้าง เช่น คาถาว่า...ฆะเฏสิ ฯลฯ นี้บ้าง...และตรงตัวอย่างอาฏานาฏิยะปริตตสูตรที่นำมาแสดงเฉพาะส่วนที่กล่าวมาแล้ว)
การนอนป่านั้น ถ้านอนบนดิน อาจจะมีการตั้งค่าย หรือไม่ตั้งค่าย ของพราน หรือกองคาราวานเกวียนค้าขาย หรืออะไรก็แล้วแต่...ผู้อาวุโส หรือผู้มีวิชาอาคมมักจะวางข่ายมนต์ หรือกางข่ายอาคมเพื่อจะป้องกันภูติผี ปีศาจ หรือสิ่งลึกลับอะไรก็ตาม ที่จะเข้ามาทำร้าย หรือทำให้คนในคณะเจ็บป่วย
เท่าที่เห็นและรู้จักประจำ ก็มีอยู่ 2 แบบ คือ...
1. เอาไม้(มีเคล็ดของไม้แตกออกไปต่างหาก) เสกคาถา แล้วขีดวงล้อมเฉพาะวงที่จะนอน หรือล้อมรอบปางพัก บอกขอบเขตให้คนในคณะได้ทราบขอบเขตว่ากลางคืน ห้ามออกนอกเขตอาคมที่ผู้มีวิชาทำไว้...จะไม่ปลอดภัย.
2. ผู้มีอาคม กลั้นใจเลือกหยิบหิน หรือก้อนดินสี่ก้อน รำลึกถึงครูบาอาจารย์แล้ว เสกคาถากำกับ โยนไปสุดแดนที่พัก เพื่อบอกอาณาเขต กันภูตพราย ปีศาจร้าย สัตว์ร้าย หรืออะไรก็แล้วแต่ที่เป็นภัย จะล้ำแดนอาคมเข้ามา.
อีกคติหนึ่ง...คงจะมาจากคติทางศาสนาพุทธเหมือนกัน เพราะอ้างถึงแม่พระธรณี ท่านว่า จะนอนตรงไหน?...ดูที่ทางเรียบร้อยแล้ว ถ้านอนบนพื้นดิน ให้กลั้นใจหยิบดินหรือฝุ่นนิดหนึ่ง รำลึกถึงแม่ธรณี แล้วกล่าวในใจว่าขอฝากร่างนอนบนพื้นดินสักคืน ท่านว่าวิเศษเหมือนกัน...คือ คุ้มภัยได้แทบจะทุกอย่าง.
....................................
คาถาอาคมนั้น นอกจากจะเรียนรู้มาจากอาจารย์อย่างถูกต้องแล้ว ความเชื่อมั่น และพลังจิตของผู้ใช้มีส่วนสำคัญอย่างยิ่ง ที่จะให้สำเร็จผลสมความปรารถนา เพราะถ้าปราศจากความเชื่อมั่น และอำนาจจิตที่เกิดจากความเชื่อมั่นจนเกิดเป็นสมาธิแล้ว...เฉพาะตัวอาคมหรือคาถาแทบจะไม่ส่งผลใด ๆ ให้เกิดขึ้นมาได้เลย.
ท่านว่า คาถาอาคมจะขลังและศักดิ์สิทธิ์มักจะเกิดกับคนสองประเภท คือ โง่อย่างมาก...กับอีกพวก คือฉลาดอย่างมาก...
พวกแรก เพราะความโง่อย่างมาก เชื่อมั่นโดยไม่มีข้อแม้ จนทำให้เกิดสมาธิ เป็นพลังอย่างแรงกล้าที่จะให้ผลสำเร็จตามความมุ่งหมาย
ส่วนพวกฉลาดอย่างมาก เพราะความฉลาดจึงสามารถสร้าง อุคคหนิมิต จนถึงปฏิภาคนิมิต(นึกภาพ จนสามารถเห็นภาพนั้นเป็นนิมิตในใจ) ออกจากสมาธิแล้ว อธิษฐานจิตตามปรารถนา แล้วเข้าสู่สมาธิโอมอ่านคาถาอาคมอีกรอบ จนให้เกิดผลใจนึก.
แต่ไม่ทุกครั้ง...!!! วิทยาศาสตร์ จึงไม่ยอมรับว่าให้ผลจริง เพราะเกิดจากตัวแปรหลาย ๆ อย่าง ตามที่เขียนมานั่นแหละครับ.
.............................
คืนแรก หลังจากหลับพักไปตื่นหนึ่ง อากาศเย็น ผมรู้สึกตัวตื่น คงราวเที่ยงคืนได้ เหลียวมองไปทางกองไฟเหนือ ใต้ เห็นแสงไฟลุกวอมแวมอยู่ อ.จันทร์ท่านยังคงไม่หลับ นั่งเฝ้ากองไฟคอยชุนฟืนอยู่
มองไปรอบ ๆ เห็นพระรูปอื่น ท่านนอนตามปกติ.
แปลกที่ว่าอยู่ในป่าแท้ ๆ กลับไม่มีแมลงต่าง ๆ เช่น ยุงมารบกวน ช่วงเย็นไม่ได้สังเกต มาสังเกตตอนที่ตื่นมานี่แล้ว...อาจเพราะเป็นหน้าร้อน และควันไฟที่ช่วยไล่แมลง จึงไม่ได้รับความเดือดร้อนจากแมลงเหล่านี้.
มองขึ้นไปยอดไม้สูง ๆ เห็นราง ๆ เพราะสายตาชินกับความมืด เงี่ยหูฟังเสียงบนฝั่ง...ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ
มองไปทางชายน้ำ ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ.
มองรอบ ๆ ตัว สังเกตดูรอบ ๆ ตัว ไม่มีแมลงมีพิษ ประเภทตะขาบ หรือ งูมานอนเป็นเพื่อนก็เบาใจไปอย่างหนึ่ง เพราะนอนกันบนพื้นทรายจริง ๆ
ผมร้องบอก อ.จันทร์ ท่านไปว่า ผมไปฉี่นะ...!
ท่านพยักหน้ารับ ผมก็ออกไปฉี่ใกล้ ๆ บริเวณที่พัก กลับเข้ามาก็ยังไม่มีพระรูปใด รู้สึกตัวหรือตื่น ก็เดินเลาะ ๆ ดูความผิดปกติรอบที่พัก เข้าไปเติมฟืนที่กองไฟอีกด้าน แล้วก็เข้าที่นอนที่ปูผ้าอาบน้ำไว้นอน.
ตื่นมาอีกทีตอนตีสาม ทุกอย่างปกติ...
จนรุ่งเช้า คงสักหกโมงเช้าครับ เห็นอะไรชัดเจนแล้ว ผมก็หยิบย่าม ค้นหาสบู่ ยาสีฟัน แปรง เตรียมล้างหน้า เห็นเพื่อนพระสองสามรูปตื่นแล้วเหมือนกัน ผมเดินเลี่ยงไปท้ายที่พัก เตรียมอาบน้ำเลย เพราะอากาศเย็นอย่างนี้ ต้องอาบน้ำเลย ในลำธารนั่นแหละ จะได้ช่วยปลุกร่างกายให้ตื่นเต็มตัว.....
ได้ยินเสียงกิ่งไม้หักแคร็ก.....!
หมูป่าครับ....!!! ขนาดสัก 20-30 กิโลกรัมได้...ไม่ใหญ่มาก คงจะลงมากินน้ำ ฝั่งตรงข้าม(ลำธารช่วงนั้นกว้างสัก 10 เมตร)...ก็ยิ่งรู้สึกปลอดภัย ร้องเรียกพระอีกสองสามรูปท่านมาดู...ต่างก็ดีใจที่เห็นหมูป่ากันชัดเจนใกล้ ๆ สักพักหมูป่าก็เดินขึ้นฝั่งเข้าป่าหายไป
อาบน้ำเสร็จ...ผมก็เดินเข้าลานพัก ตอนนี้ตื่นกันหมดแล้ว...สอบถามกันไม่มีใครเป็นอะไรก็โล่งอกละครับ.
ก็ให้ลูกศิษย์หุงหาอาหาร หลังจากทำธุระส่วนตัวกันหมดแล้ว...
อ.จันทร์บอกว่า คงต้องไปทางแพไม้ไผ่ ล่องไปตามน้ำ น่าจะเร็วกว่าเดิน...ถามหลายรูป ก็ไม่มีปัญหา ตัวท่านเองชำนาญแพอยู่แล้ว หลวงพี่คนเมืองเพชรฯท่านก็ชำนาญ ผมก็พอได้ ส่วนรูปอื่น ๆ ก็ไม่มีปัญหา.
ตกลงกันได้แล้ว........
ก็ฉันข้าวเช้าที่ลูกศิษย์ทำถวาย.......
Chote Vanhakij
23 กรกฎาคม 2560 เวลา 18:19 น.
คลิกที่นี่..อ่านคอมเม้นท์ใต้บทความครับ
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=1885720745082202&id=100009328851456
* * * * *
ตอนที่ 19 "เรื่องประหลาด" "คาถากันผีน้ำ"
"คาถากันผีน้ำ"
การถือธุดงค์ของพระ หรือการเดินธุดงค์นั้น พระที่จะทำการฝึกฝนตัวเองในการเดินธุดงค์ จะต้องสมาทาน(คือถือ)ธุดงค์อย่างน้อยหนึ่งข้อ จึงจะเป็นการเดินธุดงค์ หรือการฝึกหัดตนเองให้เหนือกว่าข้อวัตรปกติที่ทำอยู่ และต้องทำให้ตลอดช่วงที่ถืออยู่ เช่น เมื่อจะธุดงค์ ท่านตั้งใจว่า...จะถือการอยู่ป่าช้าเป็นวัตร....
ท่านจะไหว้รำลึกถึงคุณพระรัตนตรัย แล้วทำการอธิษฐานว่า...
"อสุสานัง ปฏิกขิปามิ โสสานิกังคัง สมาทิยามิ...เราของดเว้นที่ที่ไม่ใช่ป่าช้าเสีย ขอสมาทานองค์ของผู้อยู่ป่าช้าเป็นวัตร".
อย่างไร?...
คือ...เมื่ออธิษฐานแล้ว ต้องนอน ต้องพักที่ในป่าช้าเท่านั้น นอนที่อื่นไม่ได้ แม้วันเดียว...!
ทำไม่ได้เป็นอันธุดงค์ข้อนั้นขาด ถ้าจะทำต้องอธิษฐานต่อ...หรืออธิษฐานใหม่.
อ่านมาตั้งนาน ยังไม่มีเรื่องประหลาดเลย บางท่านอาจแย้งในใจ...!!
มีครับ...อ่านจบไปห้าตอน รับประกันท่านจะเข้าใจเรื่องลึกลับซับซ้อนที่ไม่เคยเข้าใจมาก่อน และอาจกลายเป็นหมอขมังเวทย์ไปอีกคน
ประหลาดพอไหม?...!!!!!
#พุทธศาสนานั้น...แม้ยอมรับการมีอยู่ของ เทวดา มาร พรหม หรืออทิสมานกายอื่น ๆ และยอมรับว่าอาจร้องขอ หรือไหว้วอน ผลที่มนุษย์ต้องการได้บ้าง(แง่ของธรรมะที่สูงกว่านี้ ของดไว้ก่อนครับ) และเขาเหล่านั้นก็อาจอำนวยให้ได้บ้างหากมีกรรมเกี่ยวเนื่องกัน...แต่ในที่สุด พุทธศาสนาบอกว่า เทพเหล่านั้นมิใช่อมตะ มีเกิด ตาย และเสื่อมไปตามอายุของเขา.
แต่พุทธศาสนาเน้นให้มนุษย์ก้าวไปสู่ที่สุดแห่งทุกข์ และความพ้นจากทุกข์ด้วยความพยายามของมนุษย์เอง ด้วยเรี่ยวแรงแห่งมนุษย์เอง ด้วยสติปัญญาของมนุษย์เอง ไม่มีสิ่งศักดิ์สิทธิ์ใด ๆ หรือพระเจ้าตนใดบันดาลให้ได้ทั้งนั้น.
อย่างที่เขียนมาสองตอนครับ ไปคราวนั้น ไม่ได้ไปธุดงค์ แค่ไปเที่ยวเล่นตามป่า เพราะฉะนั้น เรื่องคาถาอาคม เรื่องวิทยามนต์ จึงนำมาเล่าได้ เขียนได้.
และเมื่อจะลงน้ำล่องแพ...ก็ควรจะรู้คาถานี้.
หิริโอตตัปปะ สัมปันนา สุกกะธัมมะ สะมาหิตา
สันโต สัปปุริสา โลเก ทะเว ธัมมาติ วุจจะเรติ.
ไม่แปลละครับ...เมื่อเป็นเด็ก เคยเห็นปู่ที่เป็นคนโบราณนั้นสักเต็มตัวดำมืดไปหมด เหมือนคนทางเหนือโบราณ คือสักดำตั้งแต่คอ ลงไปถึงเหนือเข่า แขนไปสุดที่กลางท่อนแขนแรก สักตัว"มอม"บ้าง อักขระขอมบ้าง ยันต์บ้าง แล้วแต่จะลงที่ข้างหน้า ข้างหลังได้ แต่ดำมืดตามที่ว่าทั้งตัว ไม่มีว่าง.
แต่มีที่แปลกอยู่บนแขนซ้ายด้านใน อ่านเป็นบาลีได้ตามนั้น ท่องจำตามปู่มาตั้งแต่เด็กจนจำได้แต่อยู่ชั้น ป.1....จนเดี๋ยวนี้ยังไม่ลืม.
แต่อ่านอักขระขอมไม่ออก จนเดี๋ยวนี้ ก็แค่พอรู้บ้าง เพราะไม่ได้ศึกษาเรื่องอักขระขอมโดยตรง...จนเมื่อบวช และได้เรียนภาษาบาลี สามารถแปลบาลีในธัมมปทัฏฐกถา ขุททกะนิกายแล้ว...จึงรู้ความหมายว่า เป็นคาถาป้องกันยักษ์ และผีเสื้อน้ำ(จะเล่าภายหลังนะครับ).
..............................
เช้าวันนั้น ฉันเช้าที่ลูกศิษย์นำมาถวายแล้ว ก็วานให้สามเณร กับลูกศิษย์ช่วยกันตัดไม้ ส่วนพระที่เหลือช่วยกันผูกแพ และทำแพ ส่วนมากพระน้ำหนักตัวไม่เยอะ!! อย่างผม...ไม้ไผ่ขนาดสองวาครึ่ง สี่ลำก็พอดี มีหลวงพี่คนเมืองเพชรฯ ตัวใหญ่หน่อย ก็ห้าลำ แต่ขนาดแพไม่ยาวอย่างที่พูด เพราะเวลาลงแก่ง แพยาวมากจะติด และขวางแก่ง ทำให้คัดหัว คัดท้ายลงช่องน้ำลำบาก อีกอย่างต้นน้ำเชี่ยว ไหลแรงมาก แพรูปละลำ ไม่มีแพคู่ ต้องใช้ความชำนาญเฉพาะตัวล่องเอง ซึ่งถ้าไม่ระวังอาจเสียหลักตกกระแทกหิน หัวแตกตาย หรือแข้งขาหักได้ อันตรายอย่างยิ่ง สำหรับคนไม่ชำนาญ ต่างจากแพใหญ่ที่นั่งได้หลายคน จะไม่มีเหตุเช่นว่านี้.
สาย ๆ พอแพเสร็จ ตรวจความเรียบร้อย แน่นหนาแล้ว อ.จันทร์ท่านให้ผูกแพกับหลัก ชวนกันขึ้นไปดูน้ำตกทอทิพย์...
สวยมากครับ...เลาะดูสักพัก ก็ชวนกันลงมา ขากลับมีทากติดขามารูปละตัว สองตัว แต่ไม่ทันดูดเลือด เพราะรีบเดินกันเร็ว ๆ ลงถึงชายหาดก็แกะออก โยนเข้าป่าชายฝั่งไป.
มาฉันเพล ซึ่งก็เป็นข้าวต้มปลากระป๋องใส่พริกแกง แต่บรรยากาศป่าเอื้ออำนวย...เลยอร่อยเป็นพิเศษ...!
ตอนล่องแพนี่ สนุกครับ ช่วงแรก ลำน้ำแคบมาก ล่องไป งัดแพไป เล่นน้ำไป เปียกปอนเกือบทุกรูป มีแค่ อ.จันทร์ กับหลวงพี่เมืองเพชรฯ เท่านั้นที่ไม่เปียก(อ้าว...! แล้วข้าวสาร กับเสบียงอย่างอื่นละ? บางท่านอาจมีคำถาม ไม่เปียกเหรอ?) ข้าวสารใส่ไว้ในแกลลอนพลาสติกครับ ผมรับมา 5 กิโลกรัม กับเสบียงอย่างอื่น ผนึกถุงพลาสติกใส่ไว้ในถุงปุ๋ยอีกชั้น...ผูกไว้ท้ายแพ ถ่วงน้ำหนักคนถ่อ เพราะต้องมายืนค่อนหัวแพ คอยคัดแพลงช่องน้ำ ไม่อย่างนั้น แพจะชนก้อนหิน แล้วคนที่ยืนหัวแพ จะเสียหลักพุ่งไปข้างหน้าชนหินตาย.
มาสัก 2 ชั่วโมง สักบ่ายสามได้ชวนกันลากแพเกยหาด แล้วขึ้นพัก กะว่าอีกสัก สามสี่คุ้งน้ำก็จะหาที่พัก...ผมก็มานั่งมองฝูงปลาที่เล่นน้ำเป็นฝูง ๆ ที่เคยเห็นและจำได้ชัดเจนมีปลากับแก้(ตุ๊กแก) คนไทยเรียกปลาสนาก เพราะในน้ำจะมองเห็นเกล็ดสีเงินวาววับ ชัดเจน แต่ที่นี่ตัวใหญ่มาก ตั้งแต่ขนาดหนึ่งฟุต หรือฟุตกว่า....
ดูภาพข้างล่างครับ.........
ปลาสนาก ( อังกฤษ : Burmese tout, Giant barilius ) ปลาน้ำจืดชนิดหนึ่ง มีชื่อทางวิทยาศาสตร์ ว่า Raiamas guttatus อยู่ในวงค์ปลาตะเพียน............( Cyprinidae )
ลักษณะลำตัว ยาวทรงกระบอก หัวและปากแหลม ปากกว้างมาก จงอยปากล่างงุ้ม คล้ายตะขอ ไม่มีหนวด เกล็ดเล็ก ลำตัวสีมันวาว ข้างลำตัวมีประสีน้ำเงินคล้ำ หางเว้าเป็นแฉกลึกสีแดง มีแถบสีดำใกล้แถบบนและแถบล่าง ครีบหลังสีเหลืองอ่อนมีแต้มคล้ำ ในตัวผู้มีตุ่มข้างแก้มแตกต่างจากตัวเมีย โดยเฉพาะในฤดูผสมพันธุ์ และสีลำตัวจะเปลี่ยนเป็นสีชมพูอมส้ม ขนาดประมาณ 15-45 เซนติเมตร
เป็นปลากินเนื้อ มักอยู่เป็นฝูงเล็ก ๆ หากินบริเวณผิวน้ำ ล่าเหยื่อ ปลาเล็ก ๆ กุ้ง ปูต่าง ๆ เป็นต้น
เป็นปลาที่มีความว่องไว ปราดเปรียวมาก และว่ายน้ำเคลื่อนไหวตลอดเวลา มีรูปร่างคล้ายปลาแซลมอนที่พบในต่างประเทศ จึงได้ฉายาจากนักตกปลาเมืองไทยว่า "แซลมอนเมืองไทย"
อาศัยอยู่ตามแม่น้ำสายใหญ่ ในภาคเหนือ, ภาคอีสาน, และภาคกลาง มีชื่อเรียกต่างกันออกไปเช่น "มะอ้าว"ในภาษาไทยใหญ่ น้ำหมึกยักษ์, นางอ้าว, อ้าว, ดอกหมาก, ปากกว้าง, และจิ๊กโก๋ ในภาษาอีสาน เป็นปลาเศรษฐกิจที่พบบ่อยในบางฤดูกาล บริโภคโดยการปรุงสด และมีการเลี้ยงเป็นปลาสวยงามที่มีการซื้อขายในตลาดปลาสวยงามด้วย
.....................................
ทำไมต้องมีคาถากันเงือก ก็มาฟังกันก่อนครับ.......
ผีน้ำคงหมายถึงผีในน้ำมากกว่าอย่างอื่น สารานุกรมวัฒนธรรมไทยภาคเหนือ ให้ขอบเขตความหมายของผีน้ำไว้ว่า หมายถึงวิญญาณที่สถิตอยู่ในน้ำ โดยเฉพาะวังน้ำลึก ผีชนิดนี้จะคอยทำร้ายคนที่ไปที่วังน้ำที่มันอาศัยอยู่ ไม่ปรากฏว่าผีน้ำมีลักษณะหน้าตาเป็นอย่างไร(แต่บางที่ผีน้ำอาจแค่เป็นเครื่องขู่ โดยเฉพาะขู่เด็กไม่ให้ไปเล่นตามวังน้ำลึกซึ่งเป็นเขตที่มีอันตรายสูงก็ได้ ท่านให้ดูประกอบที่ผีเงือก)...
ซึ่งในคำว่าผีเงือกท่านก็ให้คำนิยามไว้ว่า ผีเงือกเป็นผีน้ำซึ่งมีอยู่ด้วยกัน 2 ชนิด...
ชนิดแรกมีลักษณะอย่างงูมีหงอน ซึ่งจะปรากฏตัวเมื่อมีฝนตกหนัก แล้วเกิดน้ำท่วมน้ำนองขึ้น ผีเงือกนี้จะจับเอาคน หรือทำร้ายคนโดยเฉพาะเด็ก ที่ไปเล่นน้ำที่นองนั้น(คตินี้ตรงกับทางอีสานตอนเหนือ ที่มีภูมิลำเนาติดกับแม่น้ำโขงเกือบทั้งหมด)
ผีเงือกชนิดที่สอง เป็นผีเงือกที่อยู่ในห้วงน้ำโดยเฉพาะห้วงน้ำลึกที่มองดูเห็นน้ำเป็นสีเขียวดูสงบเยือกเย็น ผีเงือกชนิดนี้เป็นผีเพศหญิงตัวไม่ใหญ่นัก มีตาแดงกับมีผมดกและยาวมาก เมื่อใครไปลงน้ำที่ผีเงือกชนิดนี้อาศัยอยู่ ผีเงือกจะใช้เส้นผมของตน พันขาบุคคลนั้นลากลงใต้น้ำ แล้วดูดเลือด หรือกลืนวิญญาณ.
ที่ได้อ่านพบในตำนาน ก็มีตำนาน พระเจ้าพรหมมหาราช กับช้างมงคลสามตัว ที่ปรากฏเป็นงูใหญ่เท่าลำตาล ไหลล่องมาตามลำน้ำโขง ความในตำนานนั้นไม่ชัดว่าเป็นเงือก อย่างที่พูดถึงหรือไม่ หรือเป็นอย่างอื่น (แต่ถ้าความคิดเห็นส่วนตัว ผมแปลกแยกออกไปหน่อยหนึ่ง เพราะภาษาบาลี มีคำว่า "นาค" ซึ่ง หมายถึงช้าง หรือแปลว่าช้างตัวประเสริฐ อันนี้หรือเปล่าที่อาจารย์ชั้นหลัง ไปจับเอาที่คำว่านาค แล้วแปลว่างูใหญ่ลอยน้ำมา)
ส่วนเรื่องผีเงือกที่แปลงตัวเป็นงูใหญ่ ท่านเล่าไว้แบบนี้ (สำนวน อ.มาลา คำจันทร์)...
ที่บ้านหนองบัวคำ ปัจจุบัน(หมายถึง ก่อนปี 2510) มีบ้านอยู่หลายหลัง ในหนองน้ำมีบัวมากมาย กลางหนองมีปลาชุกชุม ชาวบ้านไม่กล้าลงไปจับ เคยมีชาวบ้านต่างถิ่นมาจับ เกิดทะเลาะเป็นปากเสียงกับชาวบ้านหนองบัวคำ เพราะชาวบ้านเขาเกรงอันตรายจากผีจะมาทำร้ายพวกเขา
ในการล่องเรือแต่ครั้งก่อนนั้น ที่ถ้ำวังตอนนี้จะมีผีคอยอาละวาดทำลายเรือแพที่ล่องไป หากไม่ทำการเลี้ยงหรือเซ่นสรวง โดยมากมักจะขึ้นบนเรือทำให้เรืออับปางหรือเป็นอันตราย ตามคำบอกเล่ากล่าวว่า พอเรือล่องมาถึง พวกผีเฝ้าวังน้ำ และถ้ำที่นี่จะปรากฏตัวพายเรือทวนน้ำขึ้นมา และบอกสั่งพวกเรือว่า...
"หากขึ้นมาจากกรุงเทพฯ ขอช่วยซื้อผ้าแพร ผ้าไหม หรือปิ่น และลานใส่หูมาฝากด้วย".
ชาวเรือมักจะทำตาม เขาจะเอาแพรไหมมาวางไว้ ส่วนปิ่นปักผมและลานใส่หูนั้น บางทีหาไม่ได้ ก็จะเอาขมิ้นมาปอกเปลือกแล้วทำเหมือนปิ่นและลานฝากไว้ แต่เรือบางลำไม่ปฏิบัติตาม หรือเรือลำใดที่ทำจากไม้สองนาง(คือไม้ต้นเดียวแต่แยกออกจากกันเป็นสองลำตั้งแต่โคนต้น)เมื่อนำเอาไม้ชนิดนี้มาทำเรือ พอเรือมาถึงที่นี่ เรือลำนั้นจะไหลเข้าน้ำวนและจมหายลงไป ไหลทะลุไปออกกลางหนองบัวคำ ซึ่งอยู่ห่างจากวังน้ำแห่งนี้ ราว ๆ กิโลเมตรเศษ
แม้ปัจจุบันนี้ปรากฏว่ายังมีเรือชะล่าขนาดใหญ่เก่า ๆ ยังคงแช่จมน้ำอยู่ที่หนองนั้น
หรือเรือลำใด ไม่ปฏิบัติตามสัญญา พวกผีจะขี่เรือขึ้นมาแล้วตรงขึ้นล่มเรือ ทำให้ผู้คนข้าวของเสียหายและได้รับอันตราย คนเรือเกรงกลัวยิ่งนัก ข่าวความร้ายแรงและการอาละวาดของผีวังนี้ เลื่องลือเป็นที่หวาดกลัวแก่เรือแพขึ้นล่องยิ่งนัก
ต่อมามีอาจารย์ดี มีความรู้และเก่งกล้าทางเวทมนต์คาถายิ่งนัก ล่องเรือผ่านมา เมื่อเรือผ่านวังน้ำตอนนี้ มีคนพายเรือสวนเข้ามาหา(ก็นึกรู้โดยสำนึกในใจว่าไม่ใช่คน)และพวกนั้นร้องบอกว่า.....
"หากขึ้นมาจากกรุงเทพฯ ขอให้ซื้อผ้าไหม ผ้าแพร และปิ่นลานมาฝากด้วยนะ".
อาจารย์ผู้นั้นก็รับปาก "หากฉันกลับจะเอามาให้ คอยรอเอาแล้วกัน".
หลังจากนั้นไม่นานเขาก็กลับมา เรือถ่อผ่านวังตอนไปโดยไม่ได้แวะส่งของที่ผีขอให้เอามาฝาก...
ผีประจำวังน้ำ จึงปรากฏกายขึ้นเรือ และถามว่า "กลับจากกรุงเทพฯ ไม่เห็นเอาของฝากมาให้"
อาจารย์คนนั้นหัวเราะและตอบว่า "ข้าลืมไป เอ็งอยากได้ก็ตามขึ้นไปเถิด หากเอ็งไม่พอใจ จะทำอย่างไรก็ตามใจ ข้าไม่ให้ละ".
เมื่อถูกสบประมาทเช่นนั้น ผีก็โกรธยิ่งนัก มันคว่ำเรือของมันทันทีและบันดาลให้วังน้ำปั่นป่วนเป็นระลอก ร่างของมันกลายเป็นเงือกใหญ่ ตรงเข้าหนุนเรือหมายใจจะคว่ำเรือให้อับปาง พวกคนเรือก็ตกใจ.
แต่อาจารย์ขมังเวทย์บอกให้พวกเรือสงบใจไว้ อย่าตกใจ ตนเองจะเป็นผู้ปราบผีเอง แม้ผีน้ำได้จำแลงกายและบันดาลให้กระแสน้ำปั่นป่วน อาจารย์ขมังเวทย์ก็ยังแก้ไขได้.
เรือรีบถ่อหนีขึ้นไป ปีศาจร้ายคงติดตามอาละวาดไม่ละลด จนถึงวังน้ำแห่งหนึ่ง เหนือผาวิ่งชู้ใต้สบแจ่ม(ปากน้ำแจ่ม) ปีศาจน้ำ ไม่ยอมให้แล่นเรือต่อ มันเอาหางมัดเรือไว้แน่น
อาจารย์ขมังเวทย์เห็นท่าไม่ไหว โอมอ่านคาถาเสกควายธนูทองแดงโยนลงน้ำไป ด้วยอำนาจวิทยามนต์ กระแสน้ำปั่นป่วน คลุ้มคลั่งเกิดเป็นมหิงสาตัวมหึมา เข้าโรมรันกับปีศาจร้าย ปีศาจร้ายโดนควายธนูขวิดบาดเจ็บสาหัส โลหิตไหลนอง จนแม่น้ำปิงเป็นสีแดงไปหมด โดยเฉพาะวังน้ำแห่งนั้น น้ำขุ่นแดงเป็นสีเลือดไปสิ้น จนชาวบ้านที่เห็นและรู้เรื่อง เรียกวังน้ำนี้ต่อมาว่าวังแดง.....
นับตั้งแต่ผีน้ำ(ปีศาจ)นั้นได้พ่ายแพ้แก่จอมขมังเวทย์ วังน้ำร้ายวังนั้น ก็สงบเงียบมาจนปัจจุบัน.
เดี๋ยวจะมาขยายเรื่องนี้วันหน้าครับ....วันนี้ขอจอดแพพักก่อน หิวกาแฟแล้ว.
Chote Vanhakij
25 กรกฎาคม 2560 เวลา 22:49 น.
คลิกที่นี่..อ่านคอมเม้นท์ใต้บทความครับ
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=1887139628273647&id=100009328851456
* * * * *
ตอนที่ 20 "เรื่องประหลาด" "คาถากันผีน้ำ" (ต่อ)
"คาถากันผีน้ำ" (ต่อ)
ค้างเรื่องที่มาที่ไป ของคาถากันผีน้ำไว้ ตั้งแต่โพสต์ก่อน...ก็จะเอานิทานมาขยายความสั้น ๆ นะครับ...เกี่ยวกับอาฏานาฏิยสูตร ที่ผมบอกไปว่าสวดเพื่อบอกกล่าวแก่ท้าวมหาราชทั้งสี่ (จตุโลกบาล) ไปตั้งแต่โพสต์แรกแล้วว่า "ขอความคุ้มครองเป็นอันดีจากท่านท้าวทั้งสี่จงมีแก่ข้าพเจ้า".
ตามคติทางพุทธศาสนานั้น ท้าวเวสสุวัณ หรืออีกชื่อคือ ท้าวกุเวรนั้น เป็นราชาที่ปกครองทางทิศเหนือ เป็นเจ้าแห่งยักษ์ทั้งหลาย เมื่อจะทรงอนุญาต หรือประทานพรแก่ยักษ์ตนใด ก็จะทรงบอกขอบเขตแก่ยักษ์ตนนั้นว่า...ตั้งแต่ที่นี้ ถึงที่นี้ หรือภูเขานี้, สระโบกขรณีนี้, ท่านมีอำนาจที่จะจับคนหรือสัตว์ผู้ล่วงล้ำเข้ามากินได้ แต่จะทรงบอกข้อห้ามแก่ยักษ์ว่า ถ้ามีคนอย่างนี้ ๆ ท่านจะกินไม่ได้ เมื่อนั้นยักษ์นั้นก็จะมีอำนาจที่จะจับเอาคนหรือสัตว์นั้นกินตามสบาย.
ในเรื่องนี้เช่นกัน...ท้าวกุเวร ประทานพรแก่ยักษ์ตนหนึ่งให้เฝ้าสระน้ำแห่งหนึ่งในป่าว่า.....
"เว้นแต่คนรู้เทวธรรม (ธรรมที่ทำคนธรรมดา ให้เป็นเทวดา) ท่านจึงจะกินไม่ได้".
ยักษ์นั้น ตั้งแต่ได้รับพระราชทานพรมา ก็ 12 ปีแล้วที่จับคนที่ลงสระ และถามถึงเทวธรรมแล้วตอบไม่ได้กินมาเสมอ.
ครั้งเมื่ออดีตชาติโน้นพระโพธิสัตว์ (ผู้กำลังบำเพ็ญบารมีเพื่อรอตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้า) ประสูติเป็นราชโอรสของพระราชาแคว้นหนึ่ง มีเหตุให้ต้องเสด็จออกจากพระนคร และพระอนุชาสองพระองค์ที่เสด็จมาเล่นน้ำก่อนโดนยักษ์เฝ้าสระน้ำนี้จับไปขังไว้แล้ว เตรียมกินเนื้อ...พอเสด็จมาถึง เห็นชอบกล ก็ไม่ลงเล่นน้ำ แต่สะพายหอก และง้างธนูพาดสายตรวจสถานที่อยู่.
ยักษ์ไม่ได้โอกาสก็แปลงร่างเป็นชาวป่ามาถามว่า "ทำไมท่านไม่ลงดื่มน้ำให้สบายใจล่ะ?"...
พระโพธิสัตว์ ทรงพิเคราะห์ดูแล้ว เห็นท่าทางแข็งกระด้าง ก็ทรงรู้ว่ายักษ์ เลยตรัสถามว่า "ท่านจับน้องชายของเราไปใช่หรือไม่?" ยักษ์เห็นว่าจะหลอกลวงไม่สำเร็จ ก็บอกว่า "เราเป็นยักษ์เราจับไปเอง".
พระโพธิสัตว์ก็เลยได้ช่อง ถามว่ามีข้อใดบ้าง ที่คนจะไม่โดนจับ? ยักษ์ก็ตอบว่ามีแต่คนรู้เทวธรรมเท่านั้น ที่จะไม่โดนจับกิน...พระโพธิสัตว์ จึงบอกว่า...เราจะบอกเทวธรรมแก่ท่าน แต่ขอให้เราอาบน้ำชำระร่างกายก่อน เราจะบอกแก่ท่าน เมื่อยักษ์ให้โอกาสแล้ว พระโพธิสัตว์ ทรงอาบน้ำชำระร่างกาย นั่งในที่อันสมควรแล้ว ก็กล่าวพระคาถานี้...แก่ยักษ์เฝ้าสระน้ำว่า..
หิริโอตตัปปะ สัมปันนา สุกกะธัมมะ สะมาหิตา
สันโต สัปปุริสา โลเก ทะเว ธัมมาติ วุจจะเรติ ฯ
(ฝากพี่ธนวุฒิ แก้คาถาท่อนท้ายให้ด้วยครับ ตรง....ทะเว ธัมมาติ วุจจะเรติ...ให้พิมพ์อย่างที่ผมเขียนใหม่นี้ พลั้งเผลอจริง ๆ ครับ)
คำแปล...สัปบุรุษ(สัตตบุรุษ ผู้มีสัมมาทิฏฐิ มีความคิดเห็นในทางดีงาม) ผู้สงบ ถึงพร้อมแล้วด้วยหิริ(ความละอายที่จะทำความชั่ว)และโอตตัปปะ(ความเกรงกลัวที่จะทำบาป) พรั่งพร้อม มั่นอยู่ในธรรมอันขาวสะอาด เราเรียกบุคคลนั้น ผู้มีธรรมเป็นเครื่องอยู่ในโลกเช่นนั้นว่า ผู้มีเทวธรรม(ธรรมเป็นเครื่องอยู่เช่นเทวดา)ฯ.
(จากพระไตรปิฎกเล่ม 27 ข้อ 6 อรรถกถาแปล เล่ม 55 หน้า 201)...แต่มีบทความประกอบที่ท่านผู้รู้คนหนึ่ง ยกมาแนบพระไตรปิฎก เข้ากับเหตุการณ์บ้านเมืองพอดี...ขออนุญาต เอ่ยนามท่าน ท่าน "กิเลน ประลองเชิง" เขียนไว้ว่า(เราคิดอะไร ฉบับที่ 148 พฤศจิกายน 2545)
ชาดกเรื่องนี้สอนให้รู้ธรรมะที่ทำให้คนเป็นเทวดา ก็แค่คนที่ละอายต่อบาป ไม่ทำบาป พูดง่าย ๆ ว่าคนหน้าไม่ด้าน ก็เป็นเทวดาได้.
หมู่นี้มีคนถกเถียง เอาแพ้ เอาชนะกันอยู่ในสภา คนพวกนี้มีอำนาจเหมือนเทวดา ยกมือไปทางไหนบันดาลทุกข์สุขให้คนทั้งบ้านเมือง อยากรู้คนพวกนี้เป็นเทวดาหรือไม่? เห็นจะต้องใช้แบบผีเสื้อน้ำถามหาเทวธรรม แต่ถ้าเห็นแค่คนปากอย่าง ใจอย่าง พูดจากลับกลอกก็แน่ใจได้ว่าไม่ใช่เทวดาแน่.
................................
จริง ๆ ชาดกเรื่องนี้ มีอยู่ในชั้นเรียนของพระ-เณร ที่ท่านเรียนบาลี จะต้องแปลผ่าน (ธัมมปทัฏฐกถา ขุททกนิกาย)แต่อยู่ในธรรมบทเบื้องต้น หรือเบื้องปลายก็ไม่ชัดเจนแล้ว...เพราะไม่ได้กลับไปค้นคว้าทางนั้นนานเป็นสิบปีกว่า.
ครูอาจารย์ทางคาถาอาคม คงจำเอาลักษณะ และที่มาที่ไปของคาถาแบบนี้มา แล้วมาให้ลูกศิษย์ท่องบ่นเป็นมนตรา หรือลงอักขระ เลข ยันต์กำกับเข้า สัก จารลงบนผิวหนัง เป็นคาถาป้องกันภูต พราย ยักษ์ ผีเสื้อน้ำ ที่รักษาเขตแดนนั้น ๆ ในป่าหรือที่ใดก็ตาม ที่ไปพัก ไปเที่ยวให้บุคคลผู้นั้นมีความสวัสดี ปลอดภัยจากภัยร้าย.
(แต่ครั้งกระโน้น เมื่อข้าพเจ้าเป็นเด็กยังอ่านอักขระขอม(ตัวธรรมโบราณ) ไม่ออก ก็ท่องจำตามปู่ ไม่ผิดเพี้ยน เช่นบาลีที่แสดงมา จนเมื่อมาพบ มาเห็น มารู้เมื่อเรียนบาลีแล้ว ได้รับความกระจ่างพอจะอธิบายที่มาที่ไป ปู่ก็เสียไปแล้ว ช่างเสียโอกาสเหลือเกิน).
ทีนี้...เมื่อเข้าป่า เข้าดงพงไพร เราก็ยากจะรู้ว่าเขตแดนนั้น มียักษ์ มีเจ้าป่า เจ้าไพรตนใดบ้างที่รักษาเขตแดนนั้นอยู่ หรือแม้ลำน้ำนั้น มียักษ์ตนใดเช่นที่ว่านี้ รักษาลำน้ำนี้อยู่ วิธีเดียวที่จะป้องกันหรือสร้างความสวัสดีให้เกิดแก่ตนเมื่อต้องนอนไพร หรือเล่นน้ำ เดินทางทางน้ำ ก็ต้องมีการบอกกล่าว ด้วยคาถา หรือด้วยสูตรต่าง ๆ เช่น ที่ผมหลังจากสรรเสริญคุณพระไตรรัตน์แล้ว แล้วต่อด้วยการเจริญจิตด้วย "อาฏานาฏิยะปริตตสูตร"แผ่เมตตาแล้วนอนดังที่กล่าวแล้ว.
....................................
#ขอแทรกเรื่องน่าคิด ไว้นิดหนึ่งในเรื่องเล่านี้... คงจะมาแต่บรรพกาลก่อนยุคพุทธศาสนามาเผยแผ่ในดินแดนนี้นานแล้ว น่าจะมีมาพร้อมกับผู้คนที่อาศัยอยู่บนแผ่นดินนี้ ดินแดนแถบนี้ ลำน้ำที่ไหลลงแม่น้ำโขงทุกสาย ผู้คนล้วนมีเรื่องเล่าเกี่ยวกับเงือกหรืองูขนาดใหญ่ที่เป็นงูร้ายคอยทำร้ายคนเวลาน้ำหลาก น้ำนอง คอยดูดกลืนวิญญาณ หรือจับเอาตัวเป็น ๆ สูญหายไประหว่างมิติมีอยู่ทุกที่...แม้เมื่อรับเอาพุทธศาสนาเข้ามานับถือ รู้ว่าพญานาค เป็นสัตว์นับถือพุทธศาสนา แต่ก็จัดให้งูเงือก ที่ยังไม่นับถือพุทธศาสนาและยังมีความดุร้าย
เป็นสัตว์ต่างมิติที่น่ากลัว และกลัวกันอย่างยิ่งเวลาน้ำหลาก น้ำนอง
มีหมู่บ้านใหญ่บ้านหนึ่งทางฝั่งลาว ไม่ลึกเข้าไปมากนัก ชื่อ บ้านแก่นท้าว(เมืองแก่นท้าว) ปัจจุบันมีที่พัก มีโรงแรมคอยรองรับนักท่องเที่ยว ที่จะเข้าไปพัก ไปเที่ยว คอยรับรองแขกเหมือนตัวจังหวัดหรืออำเภอใหญ่ ๆ ของไทยไว้รับรองเสมอ.
เข้าด่านผ่านแดนที่ อ.ท่าลี่ ทำใบผ่านแดน ที่ตรงนี้ และสามารถเข้าไปในฐานะนักท่องเที่ยวได้ 7 วัน มีรถปรับอากาศชั้นหนึ่งวิ่งจากตัวจังหวัดเลย ถึงหลวงพระบาง วันละเที่ยว.
เมืองนี้ ประมาณเดือน 6หรือเดือน 7 กลางเดือนหรือต้นเดือนไม่แน่ใจ เขาจะมีบุญประเพณีทำบุญที่หอเทพารักษ์ประจำเมืองพร้อมอัญเชิญเทพารักษ์ที่ประจำอยู่ในนั้น มารับเครื่องเซ่น...แต่ถ้าเป็นเทพารักษ์ประเภท เงือก งู เขาจะบนด้วยสัตว์สองเท้า สี่เท้าแล้วแต่...ให้ท่านขึ้น ล่องตามลำน้ำสาขา จนถึงปากน้ำที่ลงสู่แม่น้ำโขง แล้วแต่ว่าสัตว์สองเท้าตัวใดชะตาขาดจะตกเป็นเหยื่อ พอครบสามวัน เจ็ดวันก็จะอัญเชิญกลับหอเทพารักษ์.
ซึ่งช่วงนี้ ชาวหมู่บ้านต่าง ๆ ตามลำน้ำนี้ จะห้ามลูก หลาน หรือแม้แต่สัตว์เลี้ยงลงน้ำ เพราะเคยมีบ่อย ๆ ว่ามีตายทุกปี แม้ไม่ใช่คนในพื้นที่ ก็มักมีคนมาตายเป็นเครื่องเซ่น เช่น พวกค้ายาฆ่ากันตายทิ้งน้ำ หรือคนต่างถิ่นมาเล่นน้ำ แล้วจมน้ำตายเสมอ.
ความกลัวเช่นว่านี้ จึงมีประจำตลอดมาจนกระทั่งปัจจุบัน จนฝังอยู่ในมโนสำนึกของคนพื้นถิ่นแน่นแฟ้น ชนิดที่ว่าไม่ว่าจะล้างความเชื่อออกด้วยวิธีใด ๆ ก็ไม่ได้.
(#แต่มีเรื่องแปลกประหลาด ที่น่าวิเคราะห์อยู่เรื่องหนึ่ง.....
คือ ตั้งแต่ก่อนสงครามอินโดจีนและสงครามในลาวมา ประมาณ 60-50 ปี ชาวบ้านถิ่นนี้ที่เคยไปรบฟากโน้น ได้รู้จักกับระเบิดไดนาไมท์ และเอาระเบิดพวกนี้ มาทำการระเบิดปลาในวังน้ำลึกที่มีปลาใหญ่อาศัยอยู่ (ปัจจุบัน ไม่มีมาตั้งแต่ปี 2520 แล้ว เพราะบ้านเมืองเจริญขึ้น เจ้าหน้าที่เข้าถึง).
มันแปลกตรงไหน? มันคืออะไร?.
มันแปลกตรงนี้ครับ....!
และก่อนจะฟังความแปลก ก็มาฟังเรื่องของผมก่อน...!!!
สมัยก่อนบวช ผมเป็นเด็กบ้านป่า สายน้ำที่ไหลผ่านหมู่บ้านเป็นลำห้วยเล็ก ๆ กว้างระหว่างตลิ่งสองฝั่งคงไม่เกิน 8 เมตร เวลาหน้าฝน น้ำหลากจะไหลแรงและเชี่ยว หน้าแล้งก็มีน้ำไหลพอริน ๆ ไม่ขาดสาย ลำห้วยนี้เคยเล่า เมื่อครั้งตอน"ล่าเก้ง"แล้วว่า ต้อนฝูงควาย เลาะห้วยนี้ ก่อนจะพาเข้าคอกของปู่
และสายน้ำกว้างใหญ่ที่สุดที่เคยเห็นเวลาน้ำหลาก ก็คือแม่น้ำโขง บางตอนกว้างเกือบสองกิโลเมตร ช่วงที่ไหลผ่านแก่งหินที่ขวางลำน้ำโขงน้ำเลยกระจายออกเป็นร่องน้ำกว้าง.
ก็ไอ้ความเป็นเด็กดอยนี่แหละครับ...ทำให้ผมชอบที่จะฝึกวิชาทางน้ำ ดำน้ำ เพื่อให้ตัวเองนั้นไม่อ่อนด้อยทางนี้...จนเมื่อออกไปจากวัดเมื่ออายุ 30 ต้น ๆ สามารถดำน้ำจืดตัวเปล่า ได้ลึกถึง 6 เมตรปกติ และถึง 8 เมตรในสภาพที่ดำแบบเกาะเชือกหรือเสาไม้ลงไปใต้น้ำ จนถึงพื้นน้ำ กลั้นหายใจได้นาน 3 นาที (ที่รู้เพราะหลายครั้ง ทำเฝือกกั้นสายน้ำที่เขื่อนในหมู่บ้าน แล้วต้องนำเฝือกลงไปมัดติดเสาไม้ไผ่ใต้น้ำกั้นทางหากินของปลาใหญ่ เหลือเป็นช่องให้ปลาเดินทางไปเข้าไซเท่านั้น)...แต่คนที่เก่งขนาดกลั้นลมหายใจได้นานถึง 5 นาที และยังใช้แรงว่ายน้ำใต้น้ำได้นั้น...รุ่นพ่อเล่าว่าในหมู่บ้านมีหลายคน แต่ช่วงนั้นก็แก่และกลายเป็นตำนานของหมู่บ้านไปหมดแล้ว...
ทีนี้....นักดำน้ำที่ว่านี้ ต่อให้ดำน้ำเก่ง และมีวิชาอาคมดีขนาดไหน ถ้าเขาเชื่อว่าตรงนี้ วังน้ำนี้...มีรากษสน้ำ มีเงือก มีงูใหญ่เฝ้ารักษา คอยทำร้ายผู้คนอยู่ละก็ เขาจะหลีกเว้น ไม่บังอาจไปหาปลา และข้องแวะเลย....(แม้กระทั่งผมด้วย).
แม้จะไปกันเป็นสิบ.....!!!
แต่.....แต่ถ้าระเบิดไดนาไมท์ที่เขาใช้ระเบิดปลา มีนักระเบิดปลาโยนลงวังน้ำที่ว่านี้ สักตูม หรือสองตูม...
ทุกคนที่ว่านี้...ยินดีที่จะลงดำน้ำ เพื่อจะไปอุ้มเอาปลาตะโกก ปลาตะเพียน ปลากา ปลาบึก ปลากดคัง ฯลฯ สารพัดปลาที่มีในวังน้ำ และจมอยู่พื้นน้ำเพราะตัวใหญ่ในระดับน้ำลึกขนาดนั้นขึ้นมาทันที(ตัวเล็กจะตายหงายท้องลอยขึ้นมาเหนือน้ำ และคอยเก็บท้ายน้ำได้ ไม่ต้องดำงม)...เพราะ?...
เพราะชาวบ้านรู้ว่า ต่อให้มีพลังงานลึกลับและดุร้ายอะไรอยู่ตรงนี้ ก็จะถูกพลังงานที่เกิดขึ้นทางวิทยาศาสตร์ทำลายไปแล้ว ชั่วระยะเวลาหนึ่ง ไม่สามารถทำร้ายใครได้.
(ใครอ่านมาถึงตรงนี้ ถ้ามีคำอธิบายทางฟิสิกส์ดี ๆ มาอธิบายให้ทราบ จะเป็นพระคุณยิ่ง).
ซึ่งทำให้ผมคิดมาตั้งนานว่า หรือพลังงานทุกอย่างแม้แต่พลังงานชั่วร้ายจะเป็นรูปแบบเดียวกันทั้งหมด ทำให้พลังงานทางวิทยาศาสตร์ทำลายมันได้ เพราะแม้แต่ชาวบ้านก็เข้าใจได้โดยไม่ต้องอธิบาย และกล้าพูดว่า ต่อให้มีเงือกตัวเท่าลำตาลอยู่ในวังน้ำนี้....มันก็โดนระเบิดตายแล้ว...!!!
และยินดี ที่จะดำลงอุ้มปลาตัวใหญ่ ๆ ที่โดนระเบิดขึ้นมาได้โดยไม่กลัว.
แต่ผ่านไป 3 วัน ก็จะไม่มีใครกล้าลงไปดำเล่นอีกเช่นกัน...และแม้แต่ผมที่เชื่อมั่นเรื่องวิชาของตัว ก็เช่นกัน.
คงเพราะเชื่อว่าพลังานชั่วร้าย ได้กลับมารวมตัวแล้ว
ประหลาดแท้...!!!
.........................................
หลังจากหาที่พักแพ อาบน้ำ อาบท่า มานั่งดื่มน้ำมะตูมต้ม ที่ลูกศิษย์ต้มถวายแล้ว นั่งคุยกันสักพักจะเข้านอน.
ผมยังไม่นอน ก็เริ่มสังเกตเพื่อนพระที่บ้านเกิดมาจากมหาสารคาม.
รูปหนึ่ง เสกคาถาแล้วเอาไม้ขีดบริกรรม รอบที่ที่จะนอนบนชายหาด.
อีกรูป หยิบก้อนกรวด เสกคาถา แล้วโยนรอบที่พักทั้งสี่ทิศ.
หลวงพี่คนเมืองเพชรฯ หลับง่าย ท่านหลับไปแล้ว.....!!!
อ.จันทร์ท่านนอนดึกกว่าทุกรูป...ไม่เคยเห็นเลยว่าท่านทำอย่างไรก่อนเข้านอน.
ส่วนผม ทำปกติเหมือนวันแรก......
#และเรื่องประหลาด ที่จะไปคลายปมตอนจบ...เริ่มจากตรงนี้...
นอนละครับวันนี้....วันหลังจะมาต่อ.........
Chote Vanhakij
28 กรกฎาคม 2560 เวลา 16:57 น.
คลิกที่นี่..อ่านคอมเม้นท์ใต้บทความครับ
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=1888856268101983&id=100009328851456
* * * * *
@ คลิกที่นี่.. ตอนที่ 21 "ประสาพราน"
